Гамлета кожны ўспрымае па-свойму. Хтосьці лічыць яго змагаром, хтосьці — слабахарактарным, але ўсё ж гэтага персанажа ведаюць і любяць вельмі многія.
Гамлет з’яўляецца героем аднайменнай п’есы У. Шэкспіра. Дацкая прынц некалі быў шчаслівым юнакоў, з кахаючай сям’ёй, каханай дзяўчынай і сапраўднымі вернымі сябрамі. Аднойчы ў героя памірае бацька, і з гэтага моманту яго жыццё перагортваецца з ног на галаву. Маці выходзіць замуж за брата свайго нябожчыка мужа. Клаўдзій становіцца новым каралём. Ў сне Гамлету з’яўляецца прывід памерлага бацькі, які распавядае, што вінаваты ва ўсім Клаўдзій, і просіць адпомсціць. Ранейшы свет Гамлета пачынае разбурацца.
Раней Гамлет лічыў чалавека вянком тварэння, цэнтрам Сусвету, які можа абсалютна ўсё. А цяпер ён разумее, што абсалютна не абаронены. І задае пытанне: «Быць ці не быць?» Гэтая фраза вядомая ўсім свеце, яна на вуснах нават тых, хто не знаёмы з творам. Што ж лепш, прызнаць і прыняць недасканаласць свету гэтага? Ці змагацца за справядлівасць насуперак усяму? На яго думку, сумленныя людзі на нашай зямлі вялікая рэдкасць, іх адзінкі на дзесяткі тысяч. А «Данія — турма … са мноствам сутарэнняў».
Магчыма, Гамлет і далей жыў бы са сваімі перакананнямі, але якія адбыліся падзеі прымусілі гэтага чалавека паглядзець па-новаму на ўсё вакол. Герой знаходзіцца ў поўным адчаі, на грані. У выніку яго адчування яму раздвойваецца, і чым далей, тым больш.
У канчатковым рахунку герой так і не знайшоў для сябе правільнага адказу. Нікуды не сышлі сумневу, мучыць яго. Гамлет нібы выпраменьвае пакуты і песімізм, але з вялікай сілай. Магчыма ў гэтым прычына такой вялікай прыхільнасці чытача да гэтага герою. Гэты твор вучыць нас таму, што нельга быць закаханым у ідэал чалавека, нельга верыць у яго магутнасьць. Як ні сумна, але гэты свет далёкі ад дасканаласці. Не варта гэтага забываць. Лепш спадзявацца на лепшае, але быць гатовым да горшага. Тады ніводная сітуацыя не зможа так разбурыць свет чалавека, як гэта здарылася з Гамлетам.
Складанне »Гамлет — Шэкспір» складанне на тэму «Вобраз Гамлета» паводле твора У. Шэкспіра «Гамлет»
Вільям Шэкспір трагедыя Гамлет. аналіз творы
Трагедыя У. Шэкспіра «Гамлет». Аналіз трагедыі У. Шэкспіра «Гамлет». Вобраз Гамлета. Шэкспір - стваральнік цэлай мастацкай сусвету, ён валодаў непараўнальным уяўленнем і веданнем жыцця, веданнем людзей, таму аналіз любой яго п’есы надзвычай цікавы і павучальны. Аднак для рускай культуры з усіх п’ес Шэкспіра першай па значэнні стаў «Гамлет», што відаць хоць бы па колькасці яго перакладаў на рускую мову — іх больш за сорак. На прыкладзе гэтай трагедыі разгледзім, што новага ўнёс Шэкспір у разуменне свету і чалавека познім Адраджэннем.
Пачнем з таго, што сюжэт «Гамлета», як і амаль усіх астатніх твораў Шэкспіра, запазычаны з папярэдняй літаратурнай традыцыі. Да нас не дайшла трагедыя Томаса Кидда «Гамлет», прадстаўленая ў Лондане ў 1589 годзе, але можна меркаваць, што на яе абапіраўся Шэкспір, даючы сваю версію гісторыі, упершыню расказанай у ісландскай хроніцы XII стагоддзя. Саксон граматыка, аўтар «Гісторыі датчан», распавядае эпізод з дацкай гісторыі «цёмнага часу». Феадал Хорвендил меў жонку Геруту і сына амлет. Брат Хорвендила, Фенг, з якім ён дзяліў уладу над Ютландыі, зайздросціў яго адвагі і славе. Фенг на вачах прыдворных забіў брата і ажаніўся на яго ўдаве. Амлет прыкінуўся вар’ятам, падмануў усіх і адпомсціў дзядзьку. Яшчэ да таго ён быў сасланы ў Англію за забойства аднаго з прыдворных, там ажаніўся на ангельскай прынцэсе. Пасля амлет быў забіты ў баі іншым сваім дзядзькам, каралём Даніі Виглетом. Падабенства гэтай гісторыі з сюжэтам шэкспіраўскага «Гамлета» відавочна, аднак трагедыя Шэкспіра разгортваецца ў Даніі толькі па назве; яе праблематыка далёка выходзіць за рамкі трагедыі помсты, а тыпы характараў моцна адрозніваюцца ад суцэльных сярэднявечных герояў.
Прэм’ера «Гамлета» у тэатры «Глобус» адбылася у 1601 годзе, а гэта год вядомых узрушэнняў у гісторыі Англіі, якія непасрэдна закранулі і трупу «Глобуса», і Шэкспіра асабіста. Справа ў тым, што 1601 год — год «змовы Эсэкса», калі малады фаварыт якая старэе Лізаветы, граф Эсэкс, вывеў сваіх людзей на вуліцы Лондана ў спробе падняць мяцеж супраць каралевы, быў схоплены і абезгалоўлены. Гісторыкі расцэньваюць яго выступ як апошняе праява сярэднявечнай феадальнай вольніцы, як бунт шляхты супраць абмежавалага яе правы абсалютызму, ня падтрыманы народам. Напярэдадні выступу пасланцы Эсэкса заплацілі акцёрам «Глобуса», каб замест вызначанай у рэпертуары п’есы яны выканалі старую шэкспіраўскую хроніку, якая, на іх думку, магла справакаваць незадаволенасць каралевай. Ўладальніку «Глобуса» прыйшлося потым даваць непрыемныя тлумачэнні уладам. Разам з Эсэкса былі кінутыя ў Таўэр рушылі за ім маладыя вяльможы, у прыватнасці, граф Саўтгэмптан, заступнік Шэкспіра, якому, як лічыцца, прысвечаны цыкл яго санетаў. Саўтгэмптан быў пазней атрымаць памілаванне, але пакуль ішоў суд над Эсэкс, на душы ў Шэкспіра, павінна быць, было асабліва змрочна. Усе гэтыя абставіны маглі яшчэ больш згусціў агульную атмасферу трагедыі.
Дзеянне яе пачынаецца ў Эльсіноры, замку дацкіх каралёў. Начная варта паведамляе Гарацыя, сябру Гамлета, аб з’яўленні Здані. Гэта прывід нябожчыка бацькі Гамлета, які ў «мёртвы гадзіну ночы» расказвае сыну, што ён памёр не сваёй смерцю, як лічаць усё, а быў забіты сваім братам Клаўдзіем, якія занялі трон і ўступіў у шлюб з маці Гамлета, каралевай Гертрудай. Прывід патрабуе ад Гамлета помсты, але прынцу трэба спачатку пераканацца ў сказаным: раптам прывід — пасланец пекла? Каб выйграць час і не выявіць сябе, Гамлет прыкідваецца вар’ятам; недаверлівы Клаўдзій згаворвацца са сваім прыдворным Палоннае выкарыстоўваць яго дачка Афелію, у якую закаханы Гамлет, каб праверыць, ці на самай справе Гамлет пазбавіўся розуму. Для той жа мэты ў Эльсіноры выкліканыя старыя прыяцелі Гамлета, Розенкранц і Гільдэнстэрн, якія ахвотна згаджаюцца дапамагчы каралю. Роўна ў сярэдзіне п’есы размяшчаецца знакамітая «Пастка»: сцэна, у якой Гамлет падгаворвае якія прыехалі ў Эльсіноры акцёраў разыграць спектакль, у дакладнасці які паказвае тое, пра што яму распавёў Прывід, і па замяшанне рэакцыі Клаўдзія пераконваецца ў яго вінаватасці. Пасля гэтага Гамлет забівае Палонія, падслухоўвае яго размова з маці, ва ўпэўненасці, што за дыванамі ў яе спальні хаваецца Клаўдзій; які адчуў небяспеку Клаўдзій адсылае Гамлета ў Англію, дзе яго павінен пакараць смерцю ангельскі кароль, але на борце карабля Гамлету атрымоўваецца падмяніць ліст, і замест яго пакараныя суправаджалі яго Розенкранц і Гільдэнстэрн. Вярнуўшыся ў Эльсіноры, Гамлет пазнае аб смерці якая сышла з розуму Афеліі і становіцца ахвярай апошняй інтрыгі Клаўдзія. Кароль падгаворвае сына нябожчыка Палонія і брата Афеліі Лаэрта адпомсціць Гамлету і ўручае Лаэрта атручаную шпагу для прыдворнага паядынку з прынцам. У ходзе гэтага паядынку памірае Гертруда, выпіўшы прызначаную для Гамлета чашу з атручаным віном; забітыя Клаўдзій і Лаэрта, памірае Гамлет, і ў Эльсіноры ўваходзяць войскі нарвежскага каралевіча Фортинбраса.
Гамлет — такі ж, як Дон Кіхот, «вечны вобраз», які ўзнік на зыходзе Адраджэння практычна адначасова з іншымі вобразамі вялікіх індывідуалістаў (Дон Кіхот, Дон Жуан, Фауст). Усе яны ўвасабляюць рэнесансную ідэю бязмежнага развіцця асобы, і пры гэтым, у адрозненне ад Мантэня, ценившего меру і гармонію, у гэтых мастацкіх вобразах, як гэта ўласціва літаратуры Адраджэння, увасоблены вялікія страсці, крайнія ступені развіцця нейкай адной боку асобы. Крайнасцю Дон Кіхота быў ідэалізм; крайнасць Гамлета — рэфлексія, самааналіз, паралізуе ў чалавеку здольнасць да дзеяння. Ён здзяйсняе шмат учынкаў на працягу трагедыі: ён забівае Палонія, Лаэрта, Клаўдзія, пасылае на смерць разэнкранцы і гільдэнстэрны, але так як ён марудзіць са сваёй галоўнай задачай — помстай, ствараецца ўражанне яго бяздзейнасці.
З таго моманту, як ён даведаецца таямніцу Здані, для Гамлета разбураецца былое жыццё. Якім ён быў да пачатку дзеяння ў трагедыі, можна меркаваць па Гарацыя, яго прыяцелю па Вітэнбэрскага унівэрсытэту, і па сцэне сустрэчы з разэнкранцы і гільдэнстэрны, калі ён бліскае досціпам — да таго моманту, пакуль сябры не прызнаюцца, што іх выклікаў Клаўдзій. Непрыстойна хуткая вяселле маці, страта Гамлета-старэйшага, у якім прынц бачыў не проста бацькі, але ідэал чалавека, тлумачаць яго змрочны настрой у пачатку п’есы. А калі Гамлет сутыкаецца з задачай помсты, ён пачынае разумець, што смерць Клаўдзія не выправіць агульнага становішча спраў, бо ўсё ў Даніі хутка здрадзілі забыццю Гамлета-старэйшага і хутка прызвычаіліся з рабствам. Эпоха ідэальных людзей у мінулым, і скрозь усю трагедыю праходзіць матыў Даніі-турмы, зададзены словамі сумленнага афіцэра Марцелла ў першым дзеянні трагедыі:
«Падгнілыя нешта ў Дацкім каралеўстве» (акт I, сцэна IV). Да прынцу прыходзіць ўсведамленне варожасці, «вывіхнутая» навакольнага свету: «Стагоддзе расхістаўся — і брыдоты за ўсё, / Што я народжаны аднавіць яго» (акт I, сцэна V).
Гамлет ведае, што яго абавязак — пакараць зло, але ўяўленне пра зло ў яго ўжо не адпавядае прамалінейным законах радавой помсты. Зло для яго не зводзіцца да злачынства Клаўдзія, якога ён у канчатковым рахунку карае; зло разліта ў навакольным свеце, і Гамлет ўсведамляе, што аднаму чалавеку не па сілах супрацьстаянне з усім светам. Гэты ўнутраны канфлікт прыводзіць яго да думкі аб марнасці жыцця, пра самагубства.
Прынцыповае адрозненне Гамлета ад герояў папярэдняй трагедыі помсты ў тым, што ён здольны паглядзець на сябе з боку, задумацца аб наступствах сваіх учынкаў. Галоўная сфера актыўнасці Гамлета — думка, і вастрыня яго самааналізу падобна пільнай саманазіранне Мантэня. Але Мантэнь заклікаў ўвесці чалавечае жыццё ў супамерныя межы і маляваў чалавека, які займае сярэдняе становішча ў жыцці. Шэкспір ж малюе не толькі прынца, гэта значыць асоба, які стаіць на вышэйшай прыступкі грамадства, ад якога залежыць лёс яго краіны; Шэкспір ў адпаведнасці з літаратурнай традыцыяй малюе натуру выдатную, буйную ва ўсіх сваіх праявах. Гамлет — герой, народжаны духам Адраджэння, але яго трагедыя сведчыць аб тым, што на позняй сваёй стадыі ідэалогія Адраджэння перажывае крызіс. Гамлет бярэ на сябе праца перагляду і пераацэнкі не толькі сярэднявечных каштоўнасцяў, але і каштоўнасцяў гуманізму, прычым выкрываецца ілюзорнасць гуманістычных уяўленняў аб свеце як аб царстве бязмежнай свабоды і непасрэднага дзеяння.
Цэнтральная сюжэтная лінія Гамлета адлюстроўваецца ў свайго роду люстэрках: лініях яшчэ двух маладых герояў, кожная з якіх пралівае новае святло на сітуацыю Гамлета. Першая — гэта лінія Лаэрта, які пасля смерці бацькі трапляе ў такое ж становішча, як Гамлет пасля з’явы Здані. Лаэрта, па ўсеагульным меркаванні, «годны юнак», ён успрымае ўрокі здаровага сэнсу Палонія і выступае носьбітам ўсталяванай маралі; ён помсціць забойцу свайго бацькі, не грэбуючы змовай з Клаўдзіем. Другая — лінія Фортинбраса; пры тым, што яму належыць невялікае месца на сцэне, значэнне яго для п’есы вельмі вяліка. Фортинбрас — прынц, які заняў апусцелы дацкая трон, спадчынны трон Гамлета; гэта чалавек дзеяння, рашучы палітык і ваеначальнік, ён рэалізаваўся пасля смерці свайго бацькі, нарвежскага караля, менавіта ў тых сферах, якія застаюцца недаступнымі Гамлету. Усе характарыстыкі Фортинбраса прама процілеглыя характарыстыках Лаэрта, і можна сказаць, што вобраз Гамлета змяшчаецца паміж імі. Лаэрта і Фортинбрас — нармальныя, звычайныя мсціўцы, і кантраст з імі дае чытачу адчуць выключнасць паводзін Гамлета, таму што трагедыя адлюстроўвае менавіта выключнае, вялікае, узвышанае.