Ліза — бедная сялянская дзяўчына. Яна жыве з маці ( «адчувальнай, добрай бабуляй») у вёсцы. Каб зарабіць сабе на хлеб, Ліза бярэцца за любую працу. У Маскве, прадаючы кветкі, гераіня знаёміцца з маладым дваранінам Эраста і ўлюбляецца ў яго: «цалкам яму аддаўшыся, ім толькі жыла і дыхала». Але Эраст здраджвае дзяўчыну і дзеля грошай ажэніцца на іншы. Даведаўшыся пра гэта, Ліза топіцца ў сажалцы. Галоўная рыса ў характары гераіні — адчувальнасць, уменне аддана кахаць. Дзяўчына жыве не розумам, а пачуццямі ( «пяшчотнымі запалам»). Ліза дабра, вельмі наіўная і нявопытная. Яна бачыць у людзях толькі самае добрае. Маці папярэджвае яе: «Ты яшчэ не ведаеш, як злыя людзі могуць пакрыўдзіць бедную дзяўчыну». Злых людзей маці Лізы звязвае з горадам: «У мяне заўсёды сэрца не на месцы, калі ты ходзіш у горад …» Карамзін паказвае благія змены ў думках і ўчынках Лізы пад уплывам разбэшчанага ( «гарадскога») Эраста. Дзяўчына хавае ад маці, якой раней распавядала ўсё, сваю любоў да маладога двараніну. Пазней Ліза, разам з весткай аб сваёй гібелі, пасылае бабульцы грошы, якія ёй даў Эраст. «Лізіну маці пачула аб страшнай смерці дачкі сваёй, і … — вочы навек зачыніліся». Пасля смерці гераіні на яе магілу пачалося хаджэнне паломнікаў. Да месца лізіну гібелі прыходзілі плакаць і гараваць такія ж няшчасныя закаханыя дзяўчыны, якой была і яна сама.
/ Характарыстыкі герояў / Карамзін Н.М. / Бедная Ліза / Ліза
Глядзі таксама па твору «Бедная Ліза»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Вобраз Лізы ў аповесці Н.М. Карамзіна «Бедная Ліза»
Сентыменталізм — адно з самых значных літаратурных кірункаў XVIII стагоддзя ў Расіі, найзыркім прадстаўніком якога стаў Н.М. Карамзін.
Рускія аповесці, галоўным зместам якіх з’яўляўся аповяд пра каханне, а найвялікшай каштоўнасцю — адчувальнасць, з’яўляліся і да Карамзіна. Але менавіта яго «Бедная Ліза» стала лепшым творам сентыменталізм, а героі і ідэя гэтага твора трывала ўвайшлі не толькі ў літаратуру, але і ў саму культуру, побыт людзей.
Апавядальнік апавядае нам гісторыю сумнай любові, несбывшегося шчасця «беднай Лізы». Простае, здавалася б, назва аповесці вельмі змястоўна і мае двайны сэнс. Па-першае, эпітэт «бедная» намякае на нізкая сацыяльнае становішча гераіні. Ліза, хоць і дачка «багатай поселянина», сялянка, якая вымушана сама зарабляць сабе на жыццё і клапаціцца пра маці. Па-другое, ужо тут закладзена трапяткое, спагадлівым стаўленне апавядальніка да дзяўчыны.
Важна, што гісторыі Лізы апавядальнік предпосылает ўступленне, у якім распавядаецца пра Сіманава манастыры. У цэнтры ўвагі апавядальніка тут — «стогн часоў», гэта значыць гістарычнае мінулае манастыра, «гісторыя нашага айчыны». Затым варта апавяданне пра жыццё Лізы. Такім чынам, у сваёй аповесці аўтар злучыў лёс чалавека — простага, маленькага, «негістарычнага» — з лёсам вялікай дзяржавы, паказваючы іх непарушную ўзаемасувязь і раўназначную каштоўнасць.
Ліза, як ідэал сентыменталізм, дзіця прыроды. Яна не ведае гарадскога жыцця, у Маскве адчувае сябе чужой — яе змушае з’яўляцца ў гэтым вялікім горадзе толькі неабходнасць заробку. Толькі сярод палёў і лясоў, або каля ракі, або ў маленькай хаціне дзяўчына адчувае сябе свабодна.
Ужо ў дзень першай сустрэчы Лізы і Эраста раскрываюцца многія рысы характару Лізы. Мы можам меркаваць аб сарамлівасці і неспрактыкаванаму дзяўчыны ў зносінах з юнакамі ( «паказала яму кветкі і запунсавела», «здзівілася, адважылася зірнуць на маладога чалавека, — яшчэ больш запунсавела»), пра яе духоўнай чысціні, няхітрыя ( «мне не трэба лішняга» ), наіўнасці і адкрытасці ўсім свеце (Ліза распавяла зусім незнаёмаму чалавеку, дзе жыве).
Падчас спаткання, калі Эраст ўпершыню кажа Лізе пра сваё каханне, яны сядзяць на траве, на беразе ракі. Пасля гэтай сустрэчы ў дзяўчыны упершыню з’яўляецца таямніца ад маці. Эраст просіць Лізу не распавядаць пра іх каханне, і дзяўчына дае абяцанне. Наўзамен гэтага шчаслівая Ліза толькі просіць маці палюбавацца выдатным раніцай. І бабулька любуецца, таму што «ласкавая дачка весялосцю сваім разьвесяляе для яе ўсю натуру».
Толькі гэтым ранняй раніцай на беразе ракі Ліза зразумела, што любіць і каханая. З гэтага часу зямны свет увасобіўся для гераіні ў «мілым друге». Для яе прыгажосць кахання падмяняе сабой Бога і становіцца вышэй за ўсё на свеце.
Маладому, легкадумнае павесім Эраста Ліза падалася падобнай на гераіню раманаў, якімі ён зачытваўся, як кожны дваранін таго часу: «Яму здавалася, што ён знайшоў у Лізе тое, чаго сэрца даўно шукала». Вядома, прамовы, аблічча, учынкі Лізы моцна адрознівалі яе ад свецкіх дам, з якімі Эраст меў зносіны раней. Гэтая дзяўчына стала для юнака глытком свежага паветра, анёлам, падаравалі новыя крылы. Таму шчасце з гэтай «мілай, ветлівай» Лізай здавалася яму бясконцым.
Але аднойчы ноччу пачуцці закаханых напаліліся да самай мяжы, і Ліза страціла нявіннасць. З гэтага моманту фарбы чыстай вечнай любові сталі імкліва блякнуць у вачах Эраста. Для яго ў іх сувязі ўсё стала звыклым і штодзённым. Пачуцці Лізы жа, насупраць, умацаваліся, сталі яшчэ больш моцнымі. Калі яна даведалася, што Эраст адпраўляецца на вайну, то ад гора страціла прытомнасць.
Толькі клопат пра маці, абавязак перад ёй спыняюць Лізу ад таго, каб пайсці ўслед за Эраста на вайну: «Ужо хацела яна бегчы за Эраста, але думка:« У мяне ёсць маці! »- спыніла яе. Ліза ўздыхнула і, схіліўшы галаву, ціхімі крокамі пайшла да сваёй хаціне ».
Але, перажыўшы разрыў з Эраста, такі нечаканы і зневажальны для яе ( «Ён выгнаў мяне! Ён кахае іншую? Я загінула!»), Ліза настолькі ўзрушаная, што забывае аб сваім маральным абавязку ў адносінах да маці. Яна паўтарае ўчынак Эраста, уручыў ёй наўзамен сваёй любові сто рублёў. Ліза таксама, адкупаючыся ад маці, перадае ёй «дзесяць империалов».
Аўтар паказвае, што з часам Эраст ўспомніў аб сацыяльным няроўнасці паміж ім і Лізай. Каб паправіць сваё матэрыяльнае становішча, ён з лёгкасцю адракаецца ад дзяўчыны і ажэніцца з пажылы багатай даме.
Важна, што апавядальнік не асуджае учынкаў сваіх герояў. Ён кажа, што пачуў гэтую сумную гісторыю ўсяго год таму ад самога Эраста і не меў магчымасці перасцерагчы маладых людзей ад памылак. Але ў момант найбольш драматычных падзей ён спачувае, суперажывае Лізе і Эраста: «Ах, Ліза, Ліза! Дзе анёл-захавальнік твой? Дзе — твая нявіннасць? »Або:« Неразумны малады чалавек! Ці ведаеш ты сваё сэрца? Ці заўсёды можаш адказваць за свае руху? Ці заўсёды розум ёсць цар пачуццяў тваіх? »
Такім чынам, аповесць Карамзіна «Бедная Ліза» і сам вобраз галоўнай гераіні — яркі ўзор сентименталистской прозы, які стаў класічным узорам гэтага кірунку ў рускай літаратуры.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Карамзін Н.М. / Бедная Ліза / Вобраз Лізы ў аповесці Н.М. Карамзіна «Бедная Ліза»
Глядзі таксама па твору «Бедная Ліза»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.