Вобраз Пугачова ў аповесці Пушкіна «Капітанская дачка» вельмі разнастайны. Гэты чалавек можа быць розным — і мудрым, і выхвалястым, і велікадушным, і злосным, і залежным ад асяроддзя. Вобраз аднаго з галоўных герояў як быццам бы ўпісваецца ў часы екацярынінскай эпохі, Пушкін паказвае яго як вобраз ўсенароднага правадыра.
Галоўны герой і стыхіі прыроды
Упершыню мы сустракаемся з героем падчас снежнай буры. Аўтар апісвае нам гэта стыхійнае бедства прыроды як снежны буран. І менавіта ў ім мы бачым Пугачова, які, як сапраўдны збаўца, дапамагае знайсці дарогу двум заблудным падарожнікам — Грынёва і яго слузе Савельичу. Пугачоў — казак з чорнай барадой з’яўляецца з самай сярэдзіны буры і выводзіць падарожнікаў на цвёрдую сцежку. Напэўна, самым непераўзыдзеным аказалася тое, што завіруха апісваецца ў верасні, што ў прынцыпе не магчыма. Але аўтар паспрабаваў менавіта так звязаць Пугачова і прыроду.
Ўплыў гістарычных падзей на героя
Пушкін малюе Пугачова з пункту гледжання гістарычных падзей. Але гэта апісанне паказвае нам яго не як набліжанага да вялікага гасудару і не як валадара. Падзеі, якія разгортваюцца ў аповесці, адбываюцца ў 1773 годзе, таму мы маем магчымасць ацаніць дзеянні правадыра Пугачова яшчэ да і падчас паўстання.
Народ, які залежыць ад волі аднаго чалавека, не можа захавацца, ды і не заслугоўвае гэтага.
Пацешным падасца і сама знешнасць гэтага саракагадовага мужчыны. Аўтар звярнуў увагу чытачоў на тое, што Пугачоў быў худым, з шырокімі плячыма, трошкі сівой барадой, з прыемным тварам. Пазней мы сустракаемся з расповедам радавога, які апавядае пра тое, што Пугачоў еў парсючкоў, і не аднаго, а двух.
Другая сустрэча з правадыром
У другі раз Пугачоў мілуе Грынёва. У час пакарання ён паблажліва ставіцца да гэтага чалавека і гатовы яго памілаваць. Але гэта проста гульня на паказ, а не праява жаласных пачуццяў. Толькі ў канцы творы, мы маем магчымасць да канца разглядзець гэтага злоснага правадыра.
Як аказалася, ён добры ў душы, але разумее, што гульня яго небяспечная. Хоць з-за гэтага яго мужнасць і бравы дух не падаюць. Ён прымаецца аплаціць рахунак, які яму дае Савельич і вяртае Грынёва кажух.
Падводзячы вынік, можна сказаць, што Пугачоў, як што я чалавек па натуры авантурным, быў яшчэ і велікадушным. У яго была душа, проста, хутчэй за ўсё, гістарычныя абставіны той эпохі не давалі яму магчымасці праяўляць сябе як чалавека. Ён дапамагаў у многіх справах — вызволять нявесту Грынёва, потым прапанаваў яму быць пасаджаным бацькам на іх вяселлі.
У эпохі народнага ўздыму прарокі бываюць правадырамі; у эпохі заняпаду — правадыры становяцца прарокамі.
У гэтым творы Пушкін правёў дакладнае параўнанне паміж Пугачовым і Кацярынай. Царыца гэтак жа выбуховая, як і яе падначалены; яна так жа незаконна атрымала царскі трон, а Пугачоў спрабаваў тым жа метадам падпарадкаваць сабе краіну. Як аказалася, ён не можа дзейнічаць па сваім жаданні, таму што абцяжараны абставінамі часу.
Складанне »Капітанская дачка — Пушкін» складанне на тэму «Вобраз Пугачова (паводле аповесці А.С. Пушкіна« Капітанская дачка »)»
Супярэчлівасць ладу Пугачова ў аповесці «Капітанская дачка»
Назва рамана «Капітанская дачка» здаецца такім нявінным, на першы погляд можна падумаць, што аповесць пра нейкую дзяўчыну, а на самай справе — аб Пугачовай, пра паўстанне Пугачова, аб ім руху. У пушкінскія часы ўлады забаранялі выпускаць падобныя творы. А Пушкін хацеў расказаць пра Пугачова, як пра выдатнага чалавеку з народа, і калі не схаваць сваё меркаванне за якую-небудзь гісторыю, то раман не дазволяць друкаваць. І гэтай гісторыяй стала Маша Міронава, Грынёў і іх каханне. Назва падыходнае — «Капітанская дачка», нікому і ў галаву не магло прыйсці, што гэтая аповесць — пра Пугачэўскі бунце. А. С. Пушкін, такім чынам, схаваўся за непрыкметнае назву аповесці.
А зараз пагаворым аб самім Пугачовай. «Ён быў гадоў сарака, росту сярэдняга, хударлявы і шыракаплечы. У чорнай барадзе яго паказвалася проседзь, жывыя вялікія вочы так і бегалі. Твар яго мела выраз даволі прыемнае, але круцельскае. Валасы былі обстрижены ў гурток; на ім быў абарваны світы і татарскія шаравары ». Гэта партрэт Пугачова пры яго першай сустрэчы з Грынёва. А вось адзенне Пугачова як мяцежніка і бунтара: «… На ім быў прыгожы казацкі кафтан, абабіты галунамі. Высокая Собаль шапка з залатымі пэндзлямі была насунута на яго бліскучыя вочы ». Паводле яго вопратцы відаць, як ён багаты, што ён ужо не той просты дарожны, вочы не круцельскія, а бліскучыя, рашучыя, гатовыя да ўсяго.
Пугачоў — добры ваенны арганізатар. Ён з простых людзей-бунтаўшчыкоў зрабіў сапраўдных воінаў, сабраў цэлую армію, якая ні перад чым не спыніцца. Пугачоў удзельнічаў у Сямігадовай вайне з Прусіяй, а пазней — у руска-турэцкай вайне, дзе набыў багаты баявой вопыт.
Баязлівы народ зрабіўся перад Пугачовым, цалаваў распяцце і кланяўся самазванцу. Хоць падобныя дзеянні народа можна зразумець, таму што людзі хацелі выжыць і таму падпарадкоўваліся мяцежнікаў. Смелыя людзі (Грынёў, капітан Міронаў, жонка Міронава) не хацелі здавацца, казалі нягодніку ўсю праўду, усю сваю нянавісць яму ў твар, яны не баяліся смерці і аддавалі перавагу смерць, чым схіляцца перад Пугачова. Але ўсё — такі большасць народа ненавідзеў Пугачёва, таму што мяцежнік разбураў вёскі, забіваў і не шкадаваў нікога.
Якасці Пугачова якія дазвалялі ўстаць яму на чале паўстання, — гэта смеласць, адвага, хітрасць, нянавісць і ваенны талент. Пугачоў быў, меў нахабства, ён не баяўся ні уладаў, ні народа, нікога. Ён валодаў адвагай пры захопе крэпасцяў, гарадоў. Хітрасць яму дапамагала выдаць сябе за «цудоўна уратаванаму» імператара Пятра III, для таго каб лягчэй было пачаць паўстанне. Нянавісць Пугачова выкліканая жорсткасцю з боку царскіх уладаў, і гэта таксама паслужыла падставай для бунту. Аб ваенным таленце сказана вышэй.
Але Пугачоў не толькі разбойнік, захапляльны зямлі, але і вялікадушны, справядлівы чалавек, які не забывае добрыя справы. Гэта даказвае ўчынак, калі ён не павесіў Грынёва, але яшчэ і адпусціў яго: «… Пакараць так, пакараць смерцю, мілаваць так, мілаваць. Ідзі сабе на ўсе чатыры бакі і рабі, што хочаш «зноў жа справядлівасць Пугачова напісана ў урыўку, дзе ён адпускае і дабраслаўляе Грынёва і Машу:« … Пакараць так, пакараць смерцю, жаловать так, жаловать: такі мой звычай. Вазьмі сабе сваю прыгажуню; вязі яе куды хочаш, і дай вам Бог любоў хай савет! »
Гаворка Пугачова, як дарожніка была абсыпаная загадкамі, прыказкамі. Паводле яго прамовы быў бачны просты чалавек: «… будзе дожджык, будуць і грыбкі; а будуць грыбкі, будзе і кузаў. А цяпер (тут ён міргнуў опять) затыкні сякеру за спіну: ляснічы ходзіць ». Гаворка Пугачова, як бунтара была важнай і царскай: «Як ты адважыўся, пярэчыць мне, свайму ўладару. Прысягаць, — сказаў яму Пугачоў, — ўладару Пятру Фёдаравічу! »Ён казаў, кА васпан краіны велічна і з гонарам:« … Ну, ці думаў ты, ваша благароддзе, што чалавек, які вывеў цябе да ўмець, быў сам вялікі васпан? (Тут ён узяў на сябе выгляд важны і таямнічы) Ты моцна перада мной вінаваты, — працягваў ён, — але я цябе памілаваў за тваю цноту … »Тут ад прамовы дарожніка і следу ўжо няма.
Маё стаўленне да Пугачову абыякава. Мне ў ім не падабаецца тое, што ён забіваў нявінных людзей, лічыў сябе васпанам, ледзь не Богам, мог судзіць, хто мае рацыю, хто вінаваты. Я думаю, што ў такіх людзей не ўсё нармальна з псіхікай. Але Пугачоў любіў праўду, справядлівасць, калі б не ён, можа Маша і Грынёў так і не былі б разам, таму што Швабрин быў на іх шляху. Пугачоў-адважны, смелы чалавек, але, можа, яму свае станоўчыя якасці трэба было ўжыць у больш высакародных мэтах?
Стаўленне Пушкіна да стыхійных народным паўстанняў было складаным. Горкія словы ( «Не прывядзі бог бачыць рускі бунт, бессэнсоўны і бязлітасны») каштуюць многіх тамоў даследаванняў, прысвечаных славянскаму менталітэту. Пушкін празорліва паказаў на дзве характэрныя рысы сялянскіх рухаў: адсутнасць доўгатэрміновай мэты і звярыную жорсткасць. Бяспраўе, неразвітасць, ўбогая жыццё не могуць спарадзіць арганізаванага, планамернага супраціву. Важакі народа адрозніваюцца прадпрымальнасцю, шырынёй характару, бясстрашнасцю. Такі пушкінскі Пугачоў, які абвясціў сябе Пятром III. Калі яго папярэджваюць, што на бунтаўнікоў нацэлены гарматы, ён здзекліва адказвае: «Хіба гарматы на цароў льюцца?» Ён прыцягвае каханне народа сваім буянствам і удаласцю, а больш за ўсё — марай аб свабодзе. Нездарма адкрываюцца насустрач яго войску вароты крэпасці. А побач з гэтым — жорсткасць, масавыя пакаранні, часта бессэнсоўныя. «Злодзеем і разбойнікам» называе яго камендант крэпасці Міронаў. Яму ўласцівыя рысы авантурыста. Ён не падманвае сябе, хоць хітруе з навакольнымі, называючы сябе царом. А Грынёва, які глыбей ўсіх яго зразумеў, кажа: «Грышка Атрэп’еў над Масквой бо валадарыў». Ад волжскага разбойніка у Пугачова яркі, іншасказальна, перасыпаны намёкамі, прымаўкамі і байкамі мову. Больш за ўсё ж у ім прыцягвае магутная вольная натура, якой цесна ў тым «мундзіры», у які яго апранула лёс. Распавядаючы Грынёва аб арле і вароне, ён выдае сваё патаемнае жаданне: пражыць жыццё хоць кароткую, але яркую, не «сілкуючыся мярцвячынай», а «напіўшыся жывы крыві».
Рэальны Пугачоў быў страшней. Ён мог загадаць павесіць «бліжэй да зорак» мірнага астранома Ловица, мог аддаць на расправу палюбоўніцу Лізавету Харлову і яе сямігадовага брата, загадаць таемна задушыць блізкага сябра і паплечніка Лысова пасля п’янай сваркі.
Схоплены, Пугачоў моліць Кацярыну II аб памілаванні. Калі граф Панін назваў яго злодзеем, Пугачоў адказаў: «Я не крумкач, я вороненок; крумкач яшчэ лётае». Панін ў кроў разбіў яму твар і вырваў клок бароды. А Пугачоў. апусціўся на калені і стаў прасіць аб памілаванні. У народзе ўсё роўна засталася яркая памяць аб Пугачова-вызваліцелям. Калі ён сядзеў у клетцы, салдаты кармілі яго з рук. Простыя людзі прыводзілі дзяцей, каб тыя запомнілі: яны бачылі Пугачова. Разбойнік або вызваліцель, Пугачоў быў народным героем. Толькі такога героя і мог спарадзіць у той час расейскі народ.
Больш твораў па гэтай тэме
Больш рэфератаў гэтага аўтара
Дзякуй што наведалі сайт Uznaem-kak.ru! Гатовае складанне на тэму:
Супярэчлівасць ладу Пугачова ў аповесці «Капітанская дачка».