Дуброўскі Уладзімір Андрэевіч — галоўны герой незавершанага рамана, «высакародны разбойнік».
Ён выхоўваўся ў кадэцкім корпусе Пецярбурга. Пазней, стаўшы афіцэрам, Д. залазіць у даўгі. У сувязі з гэтым герой марыць пра багатую нявесце.
Будучы ў Пецярбургу, 23-гадовы Д. атрымлівае сумныя весткі з дома: пра хваробу бацькі і беззаконнае адыманні іх маёнткі Кистеневки на карысць багатага суседа Кірылы Троекурова. Герой адпраўляецца дадому. Праязджаючы міма маёнтка Троекурова, Д. з пяшчотай успамінае аб дзіцячай дружбе з яго дачкой, Мар’яй Кірылаўна.
Дома Д. застае бацькі пры смерці. Ён бярэ вядзенне спраў у свае рукі. Раздзірае усе адносіны з Троекуровым, пасля смерці бацькі загадвае спаліць свой дом, які па суду адышоў ворагу. Герой разам з вернымі яму сяляне робяцца разбойнікамі, якія грабяць няправедных памешчыкаў.
Але Д. не можа забыцца Машу Троекурову — ён па-ранейшаму закаханы ў яе. Дзеля Машы герой нават дараваў свайго ворага — Троекурова.
Але Троекуров сасватаў дачку за багатага старога-князя Верейская. Маша просіць Д. выкрасці яе. Д. вельмі перажывае, бо яго любімая будзе жонкай разбойніка, хоць вартая нашмат большага. Пры ўсім гэтым у душы Д. няма пачуцця помсты да Троекурову. Ён даўно дараваў яго як дваранін і высакародны чалавек. Вось толькі сацыяльныя ўмовы, лёс у адносінах да Д. ганебны. Сапраўдная трагедыя Д. складаецца ў тым, што сумленны рускі дваранін, прывязаны да роднай хаты, да думкі аб сям’і, пастаўлены ў бязвыхаднае становішча. Для яго няма шляху, дзе б ён мог быць шчаслівы. У фінале Д. губляе Машу — разбойнікі спазніліся, і дзяўчыну абвянчалі з Верейская. У сутычцы з урадавымі войскамі, якія даўно шукалі Д. і яго хеўру, героя раняць. Ён распускае сваіх сялян, сам жа «хаваецца за мяжу». Яго ад’езд — знак не толькі яго асабістага паразы, але і паразы ўсёй Расіі. Усё лепшае знікае з краіны, вінаватыя іх ганенняў застаюцца.
/ Характарыстыкі герояў / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Дуброўскі
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Постаць «высакароднага разбойніка» Уладзіміра Дуброўскага ў аднайменным рамане Пушкіна
У 1833 Пушкін прымаецца працаваць над сацыяльна-бытавым раманам «Дуброўскі» (апублікаваны 1841). Постаць «высакароднага разбойніка» Уладзіміра Дуброўскага некалькі рамантызаваныя Пушкіным, затое амаль усе астатнія вобразы рамана — ад прыгоннікаў-памешчыкаў і прадажных чыноўнікаў-Пад’ячы да прыгонных сялян — дадзены з найвялікшай рэалістычнасцю. Асабліва выпукла паказаная фігура дзікага прыгоннікаў-самадура Троекурова. І. С. Тургенеў меў падставу сказаць пазней, што «Пушкін адным стварэннем асобы Троекурова ў« Дуброўскім »паказаў, якія ў ім былі эпічныя сілы». А Н. Г. Чарнышэўскі пісаў: «Цяжка знайсці ў рускай літаратуры больш дакладную і жывую карціну, як апісанне побыту і звычак вялікага пана старых часоў у пачатку. аповесці «Дуброўскі».
Кантрастам да выявы насельніка глухіх кутоў, «зубра» Троекурова з’яўляецца фігура ані не меншай, па сутнасці, прыгоннікаў, але надаваць свае прыгонніцкай замашкі ў формы культурна-вытанчанага «еўрапеізаваць» вытанчанасці, князя Верейская Знаўца і аматар мастацтваў, гарачы прыхільнік жаночай прыгажосці, Верейская належыць да таго тыпу рускага дваранства XVIII ст.- «дзён Кацярыны», — характэрны прадстаўнік якога быў ярка намаляваны Пушкіным у яго пасланні «да вяльможы».
Глыбока праўдзівыя і намаляваныя з сапраўдным спачуваннем, пазбаўленым і цені ілжывай карамзинской «адчувальнасці», вобразы прыгонных сялян. У «Братах разбойнікаў», мы памятаем, Пушкін таксама вывеў прыгонных сялян, надакучыць сваёй «доляй» і якія заняліся разбоем. Але ў іх абліччы амаль не было нічога сялянскага. У прыгонных Дуброўскага, таксама зрабіць разбойнікамі, цалкам захаваны іх сацыяльныя рысы. Асабліва выдатная ў гэтых адносінах фігура самога актыўнага сярод іх — каваля Архіпа. Архіп толькі што бязлітасна расправіўся са сваімі ворагамі — загаднымі: замкнуў іх у падпаленай хаце, а раней хацеў засячы сякерай. Але па натуры ён зусім ня жорсткі. Наадварот, у ім жыве жаль і спачуванне да кожнага нявінна які пакутуе сутнасці. Пушкін паказаў гэта ў знакамітым эпізодзе, з коткай: зараз жа пасля расправы з загаднымі Архіп з небяспекай для жыцця выносіць з агню бездапаможную котку. Вельмі па-свойму выразная і міжвольны спадарожная замалёўка рудага сялянскага хлопчыка, не ў прыклад Баязлівы барчонку праяўлялага дзіўную стойкасць і мужнасць перад небяспечнай Троекуровым. Наогул ні ў адным творы Пушкіна не супрацьпастаўленыя так прама два свету — прыгонных сялян і іх прыгнятальнікаў — і не паказаныя так спачувальна сяляне, як у «Дуброўскім».