Тэма артыкула Д.Гранина маральнасць, а дакладней адна з яе складнікаў — міласэрнасць.
Аўтар артыкула падымае цікавую праблему: ці з’яўляецца пачуццё міласэрнасці састарэлым?
Свае развагі пісьменнік пачынае з тэзіса, што міласэрнасць састарэла.
Аргументам з’яўляецца тое, што нават у слоўніку слова «Міласэрнасць» адзначана як састарэлае і ў пацверджанне сваёй думкі прыводзіць прыклад, калі ў г.Ленинграде была перайменаваная вуліца Міласэрнасці.
Для таго каб мы разумелі наколькі важны гэты праблема аўтар распавядае пра тое што міласэрнасць — «старажытнае неабходнае пачуццё, уласцівае ўсім жывым».
У канцы сваіх разважанняў Д.Гранин прыходзіць да высновы аб тым, каб міласэрнасць не страчваюць з нашага жыцця яго неабходна трэніраваць.
Аўтар перакананы: «изьять міласэрнасць — значыць пазбавіць чалавека аднаго з найважнейшых праяў маральнасці». Ён упэўнены, што людзі здольныя да спагады, яно даецца нам пры нараджэнні разам з душой і як усё маральныя пачуцці слабее, калі ім не карыстацца.
Пазіцыя самога Д.Гранина ярка выяўлена ў апошнім абзацы: аўтар перакананы, што выхаванне пачуцця міласэрнасці ў сучасным грамадстве — неабходнасць.
Аўтар не выкрывае, не крытыкуе, ён звяртае нашу ўвагу на тое, як дорага пачуццё міласэрнасці.
Такое стаўленне пісьменніка не выпадкова, быўшы зусім маладым, ён прайшоў вялікую Айчынную вайну і бачыў шмат прыкладаў праявы міласэрнасці, якія выратавалі жыцці людзей.
Я з цікавасцю прачытаў артыкул Д.Гранина і шчыра зацікавіўся гэтай праблемай.
Бо ў сучасным грамадстве многія людзі забыліся, што такое міласэрнасць.
Я лічу, прычынай з’яўляецца тое, што з зменнай улады, развалам СССР, у гады перабудовы шмат людзей было падмануць. У сувязі з гэтым народ стаў менш даверлівым і больш бязлітасным, тым самым Зжываючы міласэрнасць ў сваіх сэрцах. У далейшым гэта адбілася на выхаванні наступнага пакалення. Але на маю думку, нямала людзей схільныя да спагады і праяўляюць міласэрнасць.
Я ведаю гісторыю, сведкам якой быў. У дзіцячай анкалогіі, калі маленькай дзяўчынцы патрэбная была тэрміновая перасадка касцявога мозгу, лекары доўгі час не маглі знайсці донара. Пасля рэкламы, апублікаванай у СМІ, адгукнуўся малады чалавек, цалкам падыходзіць па ўсім патрабаванням, ён пагадзіўся дапамагчы і аддаць частку свайго касцявога мозгу. Першы плот ствалавых клетак прайшоў для яго цяжка: малады чалавек адчуваў жахлівую боль. Пазней аказалася, што ўзятага колькасці не хапіла і трэба яшчэ, інакш дзіця памрэ, але акрамя таго ў гэты раз нельга было ўжываць анестэзію з-за рызыкі здароўю. Нягледзячы на гэта малады чалавек пагадзіўся зноў аддаць частку касцявога мозгу. Дзякуючы гэтаму дзяўчынка выжыла і была шчасна выпісана дадому.
Падводзячы вынік, скажу, што артыкул прымусіла мяне задумацца аб маральнасці, а дакладней пра адну з яе складнікаў — міласэрнасць. Безумоўна, у наш час, калі грамадства амаль зусім забылася аб узаемадапамозе і да чужога гора ставіцца абыякава, усё ж застаецца праменьчык надзеі, што людзі зразумеюць, як важна міласэрнасць ў нашым жыцці
53534 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Гранін Д.А. / Рознае / Сачыненне аб міласэрнасці (па артыкуле Д.Гранина)
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Міласэрнасць (эсэ)
Хто не шкодзіць і не пакрыўдзіць,
І злом не дзякуе за зло:
Сыны сыноў сваіх ўбачыць
І ў жыцці ўсякае дабро.
Я жыву ў новым мікрараёне Масквы. Каля пад’езду нашай шматпавярхоўкі варта лаўка, і кожны раз, сыходзячы і прыходзячы са школы, я бачыла якая сядзела на ёй бабульку. Яна заўсёды чамусьці была адна. Мама мне пра яе расказала, што калісьці яна была актрысай у тэатры, мела шмат грошай і прыхільнікаў і нават была Героем Сацыялістычнай Працы, але ўсё гэта засталося ззаду, і вось зараз яна старая і самотная. Ад мамы пра яе я таксама даведалася, што бабулькі з нашага пад’езда яе недалюбліваюць і не кантактуюць з ёй, таму што лічаць нейкай асаблівай, накшталт арыстакраткі. Ім здаецца, што яна глядзіць на іх з вышыні й г.д. Хлапчукі нашага двара гэтую бабульку таксама не любяць. Аднойчы адбыўся такі выпадак. Бабулька не магла пражыць на сваю маленькую пенсію і збірала ў двары бутэлькі. Кампанія дваровых хлопцаў праходзіла міма, і адзін хлопец па мянушцы Раскольнікаў, таму што прозвішча ў яго была Сакольнікаў, падняў пустую бутэльку і хацеў было сунуць яе ў сетку бабульцы, але хлопцы засмяяліся і нехта гучна сказаў: «Гістарычны момант! Наш Раскольнікаў крадзецца да старой, абмацваючы ледзяной рукой сякеру пад пахай, азіраючыся — наперадзе ў яго што? — усё: слава, любоў, свабода. Але адзінае перашкода — старая! «Наш Раскольнікаў разгубіўся, збянтэжыўся і замер на месцы, паўкроку не дайшоўшы да бабулькі. Яна таксама з цікаўнасцю глядзела на таго, хто гаворыць. Хлопец працягваў: «Смялей, Раскольнікаў! Злачынства — не. Пляваць на пакаранне! Забі старую! На ёй чырвоны плашч, і ў яе лысая галава. Яна збірае ў нашым двары бутэлькі з-пад віна, пакінутыя анёламі для вышэйшай мэты, а яна іх здае ў прыёмныя пункты і ўсё зводзіць дарэмна сваёй бескарыснай жыццём. А яшчэ яна разбівае бутэлькі, якія не прымаюць на пунктах, аб асфальт, і ў выніку ўсё сабачкі ў нашым двары — з перавязанымі лапамі. Яна ненавідзіць нашых сабачак! Я першы бескарысліва паказаў табе яе. Вось яна перад табой. У яе чырвоны плашч і лысая галава! »
Я ў жаху глядзела, што адбудзецца далей. А адбылося вось што: апошнія словы дваровага прамоўцы вывелі Раскольнікава з шокавага стану. Ён крыва ўсміхнуўся і адшпурнуў бутэльку ў бок. Бабулька сама падышла і падняла бутэльку. Потым яна без усякага зла і нават з полуулыбкой на высахлую твары ціха сказала, звяртаючыся да кампаніі хлопцаў: «Ну што вы, хіба можна каго-небудзь забіваць за чырвоны плашч і непрыгожую старасць?» Павярнулася і ціха пайшла да сваёй лаве. Хлопцы засмяяліся і пайшлі сваім шляхам. А я прыйшла дадому, у засмучаных пачуццях патэлефанавала сяброўцы і ўсё ёй распавяла пра гэты непрыемны выпадак. Сяброўка мяне супакоіла, сказаўшы, што хлопцы рыхтуюцца здаваць іспыты ў ВНУ і адпрацоўваюць веданне тэм для твораў. І яшчэ яна дадала, што наконт бітага шкла ў двары заўвагу хлопцы зрабілі дакладнае. Яе сабака таксама нядаўна парэзала сабе лапу.
Шчыра кажучы, мяне саму таксама стала раздражняць гэтая бабулька. Сядзіць, глядзіць, як назіральнік нейкі ў нашага пад’езда. Нейкім чынам наш настаўнік даведаўся пра выпадак з Раскольнікавым і бабуляй. Ён завёў размову аб міласэрнасці, прывёў шмат прыкладаў і параіў хлопцам папрасіць прабачэння перад няшчаснай жанчынай, а замест таго, каб ёрнічаць, лепш падарыць ёй скрынку цукерак, для яе гэта будзе вялікая маральная падтрымка. Хлопцы пагадзіліся. Пасля заняткаў я пайшла разам з імі, каб паглядзець на гэты акт міласэрнасці. Цукеркі павінен быў уручыць бабульцы той маладзён, які падбухторваў Раскольнікава. Калі мы падышлі да пад’езда, то ўбачылі, што на лаве побач з нашай бабуляй сядзіць і размаўляе нейкая маладая і прыгожая жанчына.
Мы спыніліся наводдаль, а наш выканаўца місіі міласэрнасці адмыслова ж, з выцягнутай наперад рукой з каробкай цукерак падышоў да сядзяць. Бабулька ўся засвяцілася, заўсміхалася і нават рукамі пляснула — мабыць, здагадалася, у чым справа. Яна ўжо і руку працягнула насустрач скрынцы. Але тут адбылося жудаснае: хлопец раптам голасна заявіў: «Прыгажосць выратуе свет!» — і сунуў скрынку цукерак малады красуні. Тая, какетліва усміхаючыся, спакойна прыняла падарунак і сказала: «З вас, малады чалавек, будзе толк. «Я так знервавалася, што нават пабаялася на бабульку зірнуць, каб не расплакацца, і ня пайшла дадому, каб не праходзіць міма яе. Хлопцы неяк вяла рагатнуў, і нехта сказаў: «Ну, ты круты, сапраўдны Дастаеўскі!»
Прайшоўшыся па вуліцы і супакоіўшыся, я вярнулася да пад’езда. Бабулькі на лаве, на маё шчасце, не было. Я нават з палёгкай уздыхнула, проскакивая міма гэтай лавы ў пад’езд. Раніцай, ідучы ў школу, я таксама ня ўбачыла бабульку. Не было яе і ўвечары, і на наступны дзень. І наогул, я яе больш ніколі не бачыла. Кажуць, што яна памерла. Прыехаў нейкі далёкі сваяк і павёз труну з памерлай на грузавіку. Вось так скончылася жыццё гэтай бабулькі — непрыкметна і сумна. Я распавяла пра гэта ў школе тым хлопцам. Яны моўчкі слухалі і моўчкі разышліся. Гаварыць не было пра што. Але я шмат пасля думала пра тое, што ўсё ж адбылося. А адбылося страшнае: ўсіх нас, удзельнікаў гэтай гісторыі, цяпер усё жыццё будзе мучыць сумленне, што мы так паступілі. Страшна і таму, што ўсё, аказваецца, у нашым свеце можна лёгка паставіць з ног на галаву: пісьменнік Дастаеўскі, які нават слязе дзіцяці надаваў вялікае значэнне, стаў у гэтай гісторыі прыладай зла; маладая прыгожая жанчына, якая ўзяла цукеркі і хвалу хама, наўрад ці выратуе які-небудзь свет сваёй прыгажосцю, таму што дурная і вялікага пра сябе думкі, а хлопец, здзекуецца над няшчаснай старасцю, напэўна асуджаны на няшчасце жыць з такімі людзьмі, як ён сам, таму што іншыя з ім жыць не змогуць.
Такім чынам, я лічу, што міласэрнасць мае для чалавека ў жыцці два значэння: першае — акультурваць душу тваю і якое дапамагае іншым людзям пераадолець адзіноту і холад жыцця, і другое — якое паскарае працэс разбурэння асобы, якая пазбаўленая міласэрнасці. Я жадаю ўсім людзям сустракацца з міласэрнасцю ў першым, высакароднай варыянце.
44504 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Міласэрнасць (эсэ)
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне «Як я разумею міласэрнасць»
Уключаеш тэлевізар, адчыняеш газету або інтэрнэт-старонку з навінамі — і адразу псуецца настрой. Таму што добрых навін там амаль ніколі не знаходзіш, а чытаеш пра няшчасці, несправядлівасці, жорсткасці, болю. І ўжо нават не здзіўляешся, таму што прывык да таго, што так яно і ёсць. І ўзнікае толькі адно жаданне — засцерагчы ад гэтага сябе. Некалі думаць пра іншых, ды і не хочацца.
Аднак прыкладна ў душы разумееш, што ў сучасным свеце страціла каштоўнасць дабрыня. Мы ўсе баімся за сябе і свой дабрабыт. Шмат хто гатовы «ісці па трупах», абы ў саміх усё было ў парадку. Гэты страх робіць людзей нячулымі да патрэб іншых. Але заўтра можа з’явіцца нехта мацнейшыя за цябе, хто бязлітасна растопча цябе.
Цяжка быць добрым, спачувальны і міласэрным, калі пакрыўдзілі, нашкодзілі, здрадзілі. Хочацца заплацiць вам за такую жорсткасць і несправядлівасць. Аднак тым самым мы прымусім крыўдзіцеля адчуваць тую ж злосць, і потым ён адплоціць нам. І гэта замкнёнае кола.
А выхад з яго — міласэрнасць і дабрыня. Усе мы чулі, што «на чужым горы шчасця не пабудаваць», але забываем пра гэта, пакуль жыццё не нагадае. І часта мы самі вінаватыя ў тым, што ў нас з’яўляюцца ворагі і нядобразычліўцы.
Міласэрнасць — не абстрактнае паняцце, гэта прынцып жыцця і паводзін, згодна з якім мы не шкодзім іншым людзям, ні па якіх прычынах. Гэтага ўжо дастаткова. А калі хочам пайсці далей, можна дапамагчы тым, каму гэта трэба. І тады, калі будзем мець патрэбу ў дапамозе мы, нам таксама дапамогуць. Было б выдатна, калі б менавіта такі замкнёнае кола ахапіў наш свет.
Чытайце подібні дзей
Інформація на сайті охороняється Законам України пра авторські права. Копіювання Матеріалів заборонено