У многіх сваіх творах І.А.Буніна імкнецца да шырокіх мастацкім абагульненняў. Ён аналізуе агульначалавечую сутнасць любові, разважае пра загадку жыцця і смерці. Апісваючы пэўныя тыпы людзей, пісьменнік таксама не абмяжоўваецца рускімі тыпамі. Часта думка мастака прымае сусветнай маштаб, паколькі акрамя нацыянальнага ў людзях усяго свету ёсць шмат агульнага. Асабліва паказальны ў гэтым плане выдатнае апавяданне «Спадар з Сан-Францыска», напісаны ў 1915 годзе, у разгар першай сусветнай вайны.
У гэтым кароткім творы, якое можна назваць своеасаблівым «міні-раманам», І.А.Буніна распавядае пра жыццё людзей, якім грошы даюць, як здаецца на першы погляд, усе радасці і выгоды свету. Што ж гэта за жыццё, жыццё грамадства, «ад якога залежаць усе выгоды цывілізацыі: фасон смокінгаў, і трываласць тронам, і аб’ява вайны, і дабрабыт гатэляў»? Паступова, крок за крокам пісьменнік падводзіць нас да думкі, што жыццё гэтая поўная штучнага, несапраўднага. У ёй няма месца фантазіі, праявам індывідуальнасці, таму што ўсе ведаюць, што трэба рабіць, каб адпавядаць «вышэйшага» грамадству. Пасажыры «Атлантыды» аднолькавыя, жыццё іх ідзе па ўстаноўленым распарадку, яны апранаюцца ў аднолькавую вопратку, у апавяданні амаль адсутнічаюць апісання партрэтаў спадарожнікаў галоўнага героя. Характэрна і тое, што Бунін не называе ні імя спадара з Сан-Францыска, ні імёнаў яго жонкі і дачкі. Яны — адны з тысячы падобных ім спадароў з розных краін свету, і жыццё іх усіх праходзіць аднолькава.
І.А.Буніна дастаткова толькі некалькі штрыхоў, каб мы маглі ўбачыць усё жыццё амерыканскага мільянера. Некалі ён абраў сабе ўзор, на які хацеў раўняцца, і пасля доўгіх гадоў напружанай працы ён, нарэшце, зразумеў, што дамогся таго, да чаго імкнуўся. Ён багаты. І герой аповеду вырашае, што надышоў той момант, калі ён можа атрымаць асалоду ад усімі радасцямі жыцця, тым больш што ў яго ёсць для гэтага грошы. Людзі яго круга ездзяць адпачываць у Стары Свет — едзе туды і ён. Планы героя шырокія: Італія, Францыя, Англія, Афіны, Палестына і нават Японія. Спадар з Сан-Францыска паставіў сваёй мэтай атрымліваць асалоду ад жыццём — і ён ёю атрымлівае асалоду ад, як умее, дакладней, арыентуючыся на тое, як гэта робяць іншыя. Ён шмат есць, шмат п’е. Грошы дапамагаюць герою стварыць вакол сябе падабенства дэкарацыі, якая агароджвае ад усяго, чаго ён не жадае бачыць. Але менавіта за гэтай дэкарацыяй праходзіць жывое жыццё, тое жыццё, якую ён ніколі не бачыў і ніколі не ўбачыць.
Кульмінацыяй аповеду з’яўляецца нечаканая смерць галоўнага героя. У яе раптоўнасці закладзены глыбокі філасофскі сэнс. Спадар з Сан-Францыска адкладае сваё жыццё на потым, але нікому з нас не наканавана ведаць, колькі адведзена нам часу на гэтай зямлі. Жыццё нельга купіць за грошы. Герой аповеду прыносіць на алтар нажывы маладосць дзеля абстрактнага шчасця ў будучыні, але ён і не заўважае, як бяздарна прайшла яго жыццё. Спадару з Сан-Францыска, гэтаму беднаму багацею, супрацьпастаўлена эпізадычная фігура лодачніка Ларэнца, багатага бедняка, «бесклапотнага гулякі і прыгажуна», абыякавага да грошай і шчаслівага, поўнага жыцця. Жыццё, пачуцці, прыгажосць прыроды — вось што з’яўляецца, на думку І.А.Буніна, галоўнымі каштоўнасцямі. І гора таму, хто зрабіў сваёй мэтай грошы.
І.А.Буніна не выпадкова ўводзіць у аповяд тэму кахання, таму што нават каханне, найвышэйшае пачуццё, аказваецца штучным ў гэтым свеце багатыроў. Менавіта любоў для сваёй дачкі не можа купіць спадар з Сан-Францыска. А яна адчувае трапятанне пры сустрэчы з усходнім прынцам, але не таму, што ён прыгожы і можа хваляваць сэрцы, а таму, што ў ім цячэ «незвычайная кроў», таму што ён багаты, ведаць і належыць да знакамітаму роду. І найвышэйшая ступень опошления кахання — пара закаханых, якімі захапляюцца пасажыры «Атлантыды», не здольныя самі на гэтак жа моцныя пачуцці, але пра якую толькі капітан карабля ведае, што яна «найманая Лойдам гуляць у каханне за добрыя
грошы і ўжо даўно плавае то на адным, то на іншым караблі «.
Смерць спадара з Сан-Францыска нічога не змяніла ў свеце. І другая частка аповеду з дакладнасцю да наадварот паўтарае першую. Па іроніі лёсу герой вяртаецца на радзіму ў труме той жа Атлантыды. Але ён больш не цікавы ні гасцям судна, якія працягваюць жыць па сваім распарадку, ні гаспадарам, таму што ён не пакіне цяпер грошай у іх касе. Працягваецца і жыццё ў Італіі, але герой аповяду ўжо не ўбачыць прыгажосці гор, мора. Зрэшты, гэта і нядзіўна — ён не ўбачыў іх і тады, калі быў жывы. Грошы высушылі ў ім пачуццё прыгожага, асляпілі яго. А таму ён, мільянер, спадар з Сан-Францыска, ляжыць цяпер у скрыні з-пад содавай ў труме карабля, за якім сочыць са скал Гібральтару Д’ябал, а «у гроце скалістай сцяны Монтэ-салярыі, уся азораная сонцам», варта маці Божая , заступніца «ўсіх тых, хто пакутуе ў гэтым злом і выдатным свеце».
58917 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Тэма безвыходнасці буржуазнага свету (па апавяданні І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»)
Лёс спадара з Сан-Францыска ў аднайменным аповедзе І. А. Буніна
/ Складанні / Бунін І.А. / Спадар з Сан-Францыска / Жыццё і смерць у аповедзе І.А.Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Глядзі таксама па твору «Спадар з Сан-Францыска»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Жыццё і смерць спадара з Сан-Францыска
Івана Аляксеевіча Буніна называюць «апошнім класікам». У сваіх творах ён паказвае нам увесь спектр праблем канца XIX — пачатку XX стагоддзя. Творчасць гэтага вялікага пісьменніка заўсёды выклікала і выклікае водгук у чалавечай душы. Сапраўды, тэмы яго твораў актуальныя і ў наш час: разважанні над жыццём і над яе глыбіннымі працэсамі. Творы пісьменніка атрымалі сваё прызнанне не толькі ў Расіі. Пасля прысуджэння ў 1933 году Нобелеўскай прэміі Бунін ва ўсім свеце стаў сімвалам рускай літаратуры.
У многіх сваіх творах І.А.Буніна імкнецца да шырокіх мастацкім абагульненняў. Ён аналізуе агульначалавечую сутнасць любові, разважае пра загадку жыцця і смерці.
Адной з найбольш цікавых тэм твораў І.А.Буніна была тэма паступовай і немінучай гібелі буржуазнага свету. Яскравым прыкладам з’яўляецца апавяданне «Спадар з Сан-Францыска».
Ужо з эпіграфа, узятага з Апакаліпсісу, пачынаецца скразны матыў аповеду — матыў гібелі, смерці. Ён узнікае потым і ў назве гіганцкага карабля — "Атлантида9quot ;.
Асноўная падзея аповеду — смерць спадара з Сан-Францыска, хуткая і раптоўная, у адну гадзіну. З самага пачатку падарожжа яго акружае маса дэталяў, наперад абвяшчаюць або якія нагадваюць пра смерць. Спачатку ён збіраецца ехаць у Рым, каб слухаць там каталіцкую малітву пакаяння (якая чытаецца перад смерцю), затым параход «Атлантыда», які сімвалізуе новую цывілізацыю, дзе ўлада вызначаецца багаццем і ганарыстасцю, таму ўрэшце карабель, ды яшчэ з такой назвай, павінен патануць. Вельмі цікаўным героем аповеду з’яўляецца «наследны прынц. вандруе інкогніта ». Апісваючы яго, Бунін пастаянна падкрэслівае яго дзіўную, як бы мёртвую, знешнасць: «. Увесь драўляны, шыракатвары, узкоглазым. злёгку непрыемны — тым, што буйныя вусы ў яго праглядвалі як у мёртвага. Смуглявая тонкая скура на пляскатым твары дакладна нацягнута і як быццам злёгку лакіраванай. У яго былі сухія рукі. чыстая скура, пад якой цякла старажытная царская кроў ».
З драбнюткімі падрабязнасцямі апісвае Бунін раскоша спадароў новага часу. Іх сквапнасць, прагу нажывы і поўную бездухоўнасць. У цэнтры твора — амерыканскі мільянер, у якога нават няма уласнага імя. Дакладней, яно ёсць, але «яго ні ў Неапалі, ні на Капры ніхто не запомніў». Гэта зборны вобраз капіталіста таго часу. Да 58 гадоў жыццё яго была падпарадкавана назапашваннем, здабывання матэрыяльных каштоўнасцяў. Ён працуе, не пакладаючы рук: «ён не жыў, а толькі існаваў, праўда, вельмі няблага, але, усё ж ускладаючы ўсе надзеі на будучыню». Стаўшы мільянерам, спадар з Сан-Францыска хоча атрымаць усё тое, чаго быў пазбаўлены доўгія гады. Ён прагне задавальненняў, якія можна купіць за грошы: «. карнавал ён думаў правесці ў Ніцы, у Монтэ-Карла, куды ў гэты час сцякаецца самае адборнае грамадства, дзе адны аддаюцца аўтамабільным і ветразным гонках, іншыя — рулетцы, трэція — таму, што прынята называць фліртам, а чацвёртыя — стральбе галубоў, якія вельмі прыгожа узвяваецца з садкоў над Ізумрудным траўнікам на фоне мора колеру незабудак, і зараз жа гахаюць белымі камячкамі аб зямлю. ». Аўтар праўдзіва паказвае жыццё абывацеляў, якія страцілі ўсякае духоўны пачатак і ўнутраны змест. Нават трагедыя не здольная абудзіць у іх чалавечыя пачуцці. Так, смерць спадара з Сан-Францыска ўспрымаецца з незадавальненнем, бо «вечар быў непапраўна сапсаваны». Аднак хутка ўсё забываюць пра «мёртвага старога», успрыняўшы гэтую сітуацыю як невялікі непрыемны момант. У гэтым свеце грошы вырашаюць усё. Так, госці гатэля за сваю плату хочуць атрымліваць выключна задавальнення, а гаспадар зацікаўлены ў прыбытку. Пасля смерці галоўнага героя стаўленне да яго сям’і рэзка мяняецца. Цяпер на іх глядзяць з пагардай, і яны не атрымліваюць нават простага чалавечага увагі.
Крытыкуючы буржуазную рэчаіснасць, Бунін паказвае нам маральнае падзенне грамадства. У гэтым аповедзе вельмі шмат алегорый, асацыяцый і знакаў. Карабель «Атлантыда» выступае як сімвал цывілізацыі, асуджаны на гібель, а спадар з Сан-Францыска — сімвал буржуазнага дабрабыту грамадства. Людзі, якія прыгожа апранаюцца, забаўляюцца, гуляюць у свой гульні і зусім не думаюць пра навакольны свет. Вакол карабля — мора, яны яго не баяцца, таму што давяраюць капітана і камандзе. Вакол іх грамадства — іншы свет, бушуючы, але нікога не датычыцца. Людзі, падобныя галоўнаму герою, знаходзяцца, нібы ў футарале, закрытым назаўжды для іншых.
Сімвалічны ў творы і лад вялізнага, як ўцёс, д’ябла, які з’яўляецца свайго роду папярэджаннем чалавецтву. Наогул у апавяданьні шмат біблейскіх алегорый. Трум карабля, нібы апраметная, у якой апынуўся спадар з Сан-Францыска, прадаўшы сваю душу за зямныя задавальнення. Невыпадкова, што ён трапіў на той жа карабель, дзе на верхніх палубах людзі працягваюць весяліцца, нічога не ведаючы і нічога не баючыся.
Бунін паказаў нам мізэрнасць нават магутнага чалавека перад смерцю. Тут грошы не вырашаюць нічога, вечны закон жыцця і смерці рухаецца ў сваім кірунку. Любы чалавек роўны перад ім і нямоглы. Відавочна, што сэнс жыцця складаецца не ў назапашванні розных багаццяў, а ў нечым іншым. У чымсьці больш душэўным і чалавечнасць. Так, каб пасля сябе ты мог пакінуць людзям нейкую памяць, ўражанні, шкадавання. «Мёртвы стары» не выклікаў у навакольных ніякіх эмоцый, толькі напалохаў іх «напамінам пра смерць». Грамадства спажыўцоў абакралі саміх сябе. Іх чакае такі ж вынік, як спадара з Сан-Францыска. І гэта не выклікае спагады.
35922 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Лёс спадара з Сан-Францыска ў аднайменным аповедзе І. А. Буніна
Жыццё і смерць спадара з Сан-Францыска (па апавяданні І. А. Буніна)
/ Складанні / Бунін І.А. / Спадар з Сан-Францыска / Жыццё і смерць спадара з Сан-Францыска
Глядзі таксама па твору «Спадар з Сан-Францыска»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.