сачыненне-разважанне
У якасці доказаў прывядзем прыклады з тэксту. Так, гераіня Надзея разважае пра сэнс жыцця, адчуваючы сябе пры гэтым глыбока няшчаснай, хоць відавочных прычын для гэтага ў яе няма (предл. 3-5).
У адрозненне ад Надзеі, яе бацька знайшоў свой сэнс жыцця, ён выразна ведае, у чым заключаецца для яго шчасце. Гэта сям’я, дабрабыт у доме, адсутнасць вайны. Дзеля шчасця сваіх блізкіх ён працуе дзень і ноч, не шкадуючы сіл (предл. 16-18). Гераіня, усвядоміўшы гэтую простую ісціну і ўбачыўшы, як любяць яе бацькі, сама адчула сябе больш шчаслівым.
Такім чынам, мы разумеем, што для шчасця чалавеку часам трэба шмат, але для сапраўднага шчасця дастаткова проста любові і клопату блізкіх.
У кожнага чалавека свой погляд на жыццёвыя каштоўнасці. У кагосьці гэта матэрыяльныя даброты, а ўсё астатняе другаснае. А ў кагосьці на першым месцы стаяць каханне, сяброўства, дзеці, сям’я, дапамога бліжнім. Зыходзячы з прыярытэтаў, чалавек будуе ўсё сваё жыццё, свае адносіны з навакольным светам.
У якасці доказу сказанага можна прывесці прыклад з тэксту Ю. Бондарава. Бацька дзяўчыны Надзі ўжо даўно вызначыўся, у чым для яго заключаны каштоўнасці жыцця: гэта здароўе і шчасце родных, мір і спакой на планеце. Дзеля гэтага ён гатовы працаваць не пакладаючы рук.
У якасці яшчэ аднаго аргументу можна ўзяць прыклад з жыцця. Ёсць багатыя людзі, галоўнай задачай якіх доўгі час было зараблянне грошай, але вось у іх здараецца бяда. Напрыклад, цяжкая хвароба, смерць блізкіх, здрада сяброў. Пасля таго, як праблемы вырашаюцца, шмат хто з такіх людзей пераасэнсоўваюць жыццё, пачынаюць бачыць яе ў іншым святле. Вельмі часта яны ахвяруюць грошы ў дабрачынныя фонды, кажучы, што іх жыццё нарэшце-то набыла сэнс.
Зыходзячы з усяго сказанага, можна сцвярджаць, што жыццёвыя каштоўнасці — гэта прыярытэты, якія кожны чалавек вызначае для сябе сам і ў адпаведнасці з імі будуе сваё жыццё.
многія цікавяцца
Пры частковым або поўным капіяванні матэрыялаў спасылка на сайт абавязковая. 2015-2017 гг.
Што такое жыццёвыя каштоўнасці? складанне ОГЭ
Жыццёвыя каштоўнасці ў усякага чалавека свае. Існуюць матэрыяльныя каштоўнасці, якія, на жаль, з’яўляюцца ўсе найбольш неабходнымі ў сучасным супольнасці. На мой погляд, найбольш ключавыя каштоўнасці — гэта сям’я, закаханасць, адданасць, патрыятызм і амаль усе з таго, што з’яўляецца маральнай асновай жыцця любога з нас. Дакажу гэты тэзіс довады з прапанаванага фрагмента тварэння А. А. Алексіна і прааналізаваўшы уласны актуальны эксперымент.
Пачаць аргументацыю вышэйпададзенага тэзіса мне б хацелася з ўзору з тэксту. Бацькі акружылі хлопчыка лішняй клопатам і любоўю, але яму не падабалася празмерны клопат: ён спрабаваў арыентавацца ў дадзенай, як яму здавалася, несправядлівасці (34-37). Напэўна, дзякуючы чаму апавядальнік ня падрос эгаістам, а застаўся добрым і клапатлівым сынам. Сям’я для яго — асноўная жыццёвая важнасць.
Акрамя гэтага, спашлюся на ўласны актуальны эксперымент. Упэўненая, адной з асноўных маральных каштоўнасцяў з’яўляецца памяць. Мы абавязаны трымаць у галаве наша адважнае мінулае … Мая школа перамяшчае імя Героя Савецкага Саюза В. П. Захарчанка, які памёр падчас Вялікай Айчыннай вайны і пахаваны на Украіне. Апошнія дзеянні, якія адбываюцца ў свеце, кажуць аб тым, што людзі пачынаюць закідваць заслуганаших дзядоў і прадзедаў. Аднак у нашай краіне Дзень Перамогі — святое свята, і расіяне ніколі не забудуць, якім коштам дасталася ім мірнае неба над галавой. Важна ніколі пра гэта не забываць.
Такім чынам, я даказала, што маральныя каштоўнасці значна галоўней матэрыяльных, так як сродкі сувязі не дапамогуць чалавеку ў цяжкую хвіліну, а сям’я, Радзіма, родная зямля пастаянна будуць яму апорай у жыцці.
(1) Мяне чакалі шаснаццаць гадоў. (2) Страшна быць познім дзіцем! (3) Я стаў каштоўным падарункам, як кубак, якая, прыбраная і чыстая, стаіць за шклом, але з якой ніколі не п’юць гарбату. (4) Позняга дзіцяці чакаюць не дачакаюцца і, калі нарэшце чакаюць, пачынаюць праяўляць да яго такую любоў, такая ўвага, што яму хочацца збегчы на край свету.
(5) Гаворачы па-сумленнаму, гонарам нашай сям’і павінна быць сястра Людміла: яна кандыдат навук, працуе ў архітэктурнай майстэрні. (6) А ганарацца ўсе ў доме мной. (7) Гэта несправядліва.
(8) Каб замаскіраваць гэтую несправядлівасьць, бацька хваліць мяне як бы ў жарт. (9) Нават за тройкі, прынесеныя са школы, мяне не лаюць.
— (10) Вось бо здольны які, а! (11) Зусім ўчора не вучыў урокаў, у тэлевізара сядзеў, а на тройку адказаў!
(12) Часцяком бацька просіць мяне нагадаць яму ўтрыманне кінакарціны ці кнігі, якую мы абодва чыталі.
— (13) Якая дзіўная памяць, а! — радасна кажа ён. — (14) Усё памятае, быццам учора чытаў. (15) А я вось усё забыўся, усё пераблытаў!
(16) Мне здаецца, бацька проста шчаслівы, што ён усё забывае і блытае.
(17) На наступны дзень, пасля таго як я вышмараваў па фізіяноміі Косціку, бацька сказаў:
— (18) Біцца, вядома, кепска. (19) А ўсё-ткі смелы які, а! (20) Ніжэй на дзве галавы, а пайшоў у наступ, адважыўся! (21) Такі ў агні агнём не згарыць і ў вадзе не патоне!
(22) Вось да чаго даводзіць каханне!
(23) А мне зусім не падабаецца, што тут мяне ўсе усхваляюць. (24) Цяжка хіба адказаць на тройку? (25) Ці запомніць змест кнігі? (26) Крэтын я, ці што, які? (27) І чаму трэба асабліва радавацца, што я «на цэлых дзве галавы» ніжэй Косціка? (28) Хоць на самай справе ўсё на паўгалавы.
(29) Бацька і мама, мне здаецца, вельмі задаволеныя, што я невысокі. (30) Яны-то бо чакалі дзіцяці і хочуць, каб я на ўсё жыццё ім застаўся. (31) Але я не хачу!
(32) Неяк я пачуў па радыё, што, калі ў сям’і некалькі дзяцей, нядобра аднаго з іх вылучаць. (33) Я сказаў пра гэта бацькам.
— (34) Іншы б ганарыўся, што яго вылучаюць, а гэты думае аб сястры. (35) Які добры, а! — усклікнуў бацька.
— (36) Значыць, любоў і клопат не зрабілі цябе эгаістам, — склала мама. — (37) Мы вельмі рады.
(38) Вось вам і ўсё! (39) Яны вельмі рады. (40) А я.