Адстаўны салдат нездарма празваны «Зязюляй» — у яго няма ні дома, ні якой-небудзь радні. Пасля доўгіх гадоў бясконцых хаджэнняў з працягнутай рукой, нарэшце, яму ў гэтую руку паклалі не камень, а хлеб: ён атрымаў месца ляснога вартаўніка. Пан забяспечыў яго ежай і дазволіў жыць у лясной вартоўні.
Ды толькі не заладзілася яго служба. Прыйшоўшы да пану за грашыма, Зязюля, сам здзіўлены страшным неадпаведнасцю сваёй бездапаможнай фігуры ў панскіх пакоях, выслухаў абвінавачанне ў шкодзе трох дубкоў. Апраўданняў пан слухаць не стаў.
Бедны стары, спалоханы перспектывай пазбавіцца жылля, якога ў яго не было шмат гадоў, вырашыў перахітрыць лёс. Паспадзяваўся няўдачлівы вартаўнік ўлагодзіць пана тым, што зловіць ваўчанят для Барчука, каб памяняў пан рашэнне прагнаць яго, Зязюлю, з месца.
Пакуль ён лавіў ваўчанят, зноў ссеклі дрэвы і аканом неадкладна далажыў пану.
Зязюля не ведаў, што рашэнне прынята: «У дзяцінства запаў стары. Толькі да лета, дый трымаю … ».
Бедны прыёмыш, у дзяцінстве — подпасок, пазней — пастух, ён быў аддадзены ў салдаты. Вярнуўшыся, спрабаваў уладкавацца на працу: у будачнікі на будку, у конюхі, у работнікі, але нідзе не утрымліваўся. Лічыўся ён настолькі шалапутным, цалкам непрыдатным ні да службы, ні да працы, што ў адрас яго пастаянна гучалі зневажальныя мянушкі: «неудельный», «гультай», «з дурам». Мянушкі былі заслужаныя: ён і праўда не быў асабліва разумны, бо рос сіратой і ніхто яго ніколі ні для чаго не вучыў. Чуючы такое меркаванне пра сябе, ён, вядома, і сам, стаў лічыць сябе такім, якім яго бачылі людзі — «неудельным», і змірыўся з рокам.
Яму не давяралі нічога сур’ёзнага, а чым малаважныя працы, тым менш плата. Пачаў Зязюля жабраваць. Гады ішлі, стаў ён дряхлеть, але стараўся не думаць «доўга і сур’ёзна» пра свой лёс. Вось пашанцавала пажыць у каравулцы — ён быў шчаслівы. Хоць і разумеў, што гэта шчасце яго кароткачасова.
Бедны стары спадзяваўся, што калі ён адаб’ецца хворым, яму даруюць парубкі дрэў. Не даравалі.
Зноў стаў Зязюля бяздомным і пайшоў да панскага дома прасіць міласці.
Барчука расказалі яму, што адзін з ваўчанят здох, а другі сумуе і нават мяса не есць. Зязюля абыякава пацвердзіў, што і ваўчаняці, і яму, зязюля, зімы не перажыць. «Бо я, паніч, таксама быццам ваўчаняці», у якога няма свайго гнязда, і мянушка Зязюля цалкам справядліва. Ён сам лічыць сваёй жыццё звярыным. І ўпэўнены: «конча я цяперашняй зімой змерзну». І ўсё ж такі вырываецца ў яго затоеная крыўда: «А за што? . мы ж таксама хрещеные людзі. . мне-то за што ж прападаць? »
Не атрымалася Барчука ўгаварыць бацьку пакінуць жабрака старога пажыць пры панскім доме, затое пан расшчодрыўся аж на тры кашулі. Зязюля быў вельмі задаволены, што будзе яму белая кашуля пахавальным саванам.
Паніч — сын пана.
Акрамя кароткага пераказу «Зязюлі» Буніна тут ёсць і іншыя сачыненні:
Бунін, «Зязюля»: кароткі змест апавядання
Найвялікшы майстар прозы і таленавіты лірык — так характарызуецца ў рускай літаратуры І. Бунін. «Кукушка9raquo; — кароткі змест па кіраўнікам даецца ніжэй — адзін з ранніх апавяданняў пісьменніка, у якім аўтар буйным планам адлюстроўвае чалавека з народу.
1 кіраўнік. новы каравульны
Лютаўскім вечарам да вартоўні ў лесе пад’ехалі развалках. З іх вылез стары, апрануты ў зношаную шынель і шапку. У руках ён трымаў котку з пеўнем, следам беглі два сабакі. Гэта быў стары салдат, празваны Зязюляй. Ён запаліў у печы, зварыў бульбы. Не спяшаючыся, але прагна з’еў. Затым узлез на печ і схаваўся шынялём. Зязюля адчуваў сябе шчаслівым: нарэшце-то ў яго з’явіліся, хай і ненадоўга — пан прызначыў яго Каравульны у лесе — дом, ежа. Ён добра ведаў, што такое жабраваць, таму быў рады малому — адзначае Бунін.
«Кукушка9raquo ;: кароткі змест 2 кіраўніка
Неяк стары пайшоў прасіць грошай. У момант, калі пан пайшоў з пакоя, увайшлі два яго сына. Яны загаварылі з Зязюляй. Сталі пытацца пра сабак, расказвалі пра выхадкі Цыгана — сабаку, адпраўленага са старым у каравулку. Перайшлі да палявання, і Зязюля паабяцаў прынесці хлопчыкам ваўчанят — нядаўна ён бачыў побач са сваім домам іх маці.
Стары бадзёра вяртаўся ў лес. Ён быў Але малы, таму і атрымаў такую мянушку. З дзяцінства наймаўся на працы. Пасля службы ажаніўся, але з сям’ёй не атрымалася. Ён з малых гадоў лічыў сябе бяздольным, шалапутным, і гэта перакананне зрабіла яго лянівым, раздражняльным няўмехі. Такую характарыстыку дае герою аповяду «Кукушка9raquo; Бунін. Кароткі змест яго горкай жыцця адцяняе тое шчасце, якое ён адчуваў, жывучы ў каравулцы.
Кіраўнік 3. У пошуках ваўчанят
Быў пачатак красавіка. Вяртаючыся з абходу, Зязюля заўважыў ваўчыцу. Ён вырашыў, што яна, верагодна, ужо ощенилась. Па вечарах стары прыслухоўваўся да гукаў, спадзеючыся даведацца, дзе яе логава. Але ўсё было дарэмна. Нарэшце, на досвітку Зязюля вырашыў сам адправіцца да рова. І яму пашанцавала: у камянёў мітусіліся два ваўчаня. Стары склаў іх у мяшок і адправіўся да пану.
Хлопчыкі былі ў захапленні. А Зязюля доўга распавядаў, як лавіў ваўчанят. Радасны, вяртаўся ў каравулку, дзе яго ўжо чакаў аканом. Аказалася, за час адсутнасці Зязюлі ў лесе ссеклі дрэвы. Цяпер за гэта трэба было адказаць.
Бунін, «Кукушка9raquo ;: кароткі змест 4 кіраўніка
Тыдні праз два прыехаў пан. Усе гэтыя дні Зязюля прыкідваўся хворым і цяпер скардзіўся, што аканом яго ледзь не забіў. Гаспадар паабяцаў даслаць новага каравульнага, а старому дазволіў пакуль пажыць у доме. Да лета Зязюля зноў пайшоў па вёсках і аднойчы апынуўся каля дома пана.
Хлопчыкі яму вельмі ўзрадаваліся і распавялі, што адзін ваўчаня памёр. Іншы нічога не еў і схуднеў. «Трэба яго адпусціць», — прапанаваў стары. Па дарозе да ямы хлопчыкі сталі распытваць героя пра яго жыццё — працягвае Бунін. Зязюля — кароткі змест размовы прыводзіцца — адзначыў, што ні сям’і, ні дома ў яго няма. Што працу знайсці цяжка. Калі Барчука прапанавалі дапамогу, толькі папрасіў узяць у бацькі дзве кашулі. І дадаў, што ўзімку замерзне, так будзе ў чым пахаваць.
Ваўчаняці выпусцілі, і стары адправіўся ўслед за ім у лес. А ўзімку яго прароцтва збылося — піша Бунін. Зязюля, кароткі змест апавядання пра які вы прачыталі, быў знойдзены мёртвым недалёка ад старожкі, дзе шчасліва правёў тры месяцы свайго жыцця каля года таму.