На карціне К.Е.Маковского «Дзеці, якія бягуць ад навальніцы» намаляваная дзяўчынка, якая нясе на спіне малодшага брата. Яны бягуць па прасёлкавай дарозе, спяшаюцца вярнуцца дадому, бо неба пачынае хмурыцца, хутка пачнецца дождж. Наперадзе ім трэба пераадолець невялікую рачулку па далікатнаму мастка. На вуліцы лета, вакол буяныя фарбы зеляніны, дзеці лёгка апранутыя і басанож. Па іх вопратцы і знешнасці зразумела, што гэта дзеці з простай рускай сялянскай сям’і. Яны былі ў лесе, які відаць на заднім фоне карціны. Пра гэта кажа так жа і кошык з грыбамі, якую трымае дзяўчынка.
Настрой герояў карціны
Нідзе не сказана, што гэта сапраўды брат і сястра, але мне здаецца, што не можа быць па-іншаму. Выраз твару ў дзяўчынкі вельмі ўзрушаны і адначасова рашучы, яна прывыкла адказваць за малодшага брата, клапаціцца пра яго, менавіта таму яна нясе яго на руках. Я думаю, што калі б яна была адна, то так не хвалявалася б. Дзяўчынка вельмі спяшаецца дадому, каб брацік прамок і не спалохаўся навальніцы.
Хлопчык, уладкаваўшыся на спіне ў сястры, чэпка абхапіўшы рукамі яе шыю, таксама выглядае трохі спалоханым. Толькі нядаўна яны з Сетра збіралі грыбы на сонечнай паляне і раптам ужо бягуць пад гукі грому дадому. Аднак, ён ведае, што побач са старэйшай сястрой яму няма чаго баяцца. Вельмі тонка на карціне аўтар перадаў узаемаадносіны двух родных людзей.
Маё стаўленне да карціны
Карціна «Дзеці, якія бягуць ад навальніцы» выклікае ў мяне толькі цёплыя пачуцці. Мне сімпатычныя героі дадзенай карціны, таму што вельмі важна клапаціцца пра блізкіх. Карціна насычана яркімі фарбамі, якія перадаюць драбнюткія дэталі надыходзячай навальніцы. Вецер цяробіць валасы на галовах дзяцей і вопратку, калышацца трава, насоўваюцца суровыя аблокі. Усе колеры вельмі прыемныя і цешаць вока. Можна доўга разглядаць карціну, усё больш апускаючыся ў яе незвычайную атмасферу.
Складанне па карціне К.Е. Макоўскага «Дзеці, якія бягуць ад навальніцы»
Перада мной твор знакамітага мастака, жывапісца К. Е. Макоўскага. У сваіх карцінах, ён звяртаецца да розных тэмах. Ёсць у яго і партрэты і жывапіс, і прайгравае на палатне гістарычныя падзеі, але асабліва добра, на мой погляд, яму ўдаецца адлюстраваць прыроду і побыт людзей. Адной з такіх карцін з’яўляецца «Дзеці, якія бягуць ад навальніцы», якая спалучае ў сабе замалёўку прыроды і знешнасць вясковых дзяцей, іх пачуццяў і эмоцый. Гледзячы на гэтую карціну быццам бачыш, што адбылося да яе напісання і пасля, пранікаюць да героем спагадай і суперажываннем. Трапляеш разам з імі, або становішся адным з іх на гэтым лузе ў час навальніцы.
На палатне вельмі рэалістычна намаляваная сельская мясцовасць Луг, трава, лясы, далі, усё гэта прыцягвае погляд. Тоненькі масток, на якім намаляваная вясковая девчушка, басанож ў тонкім сукенку. Валасы растрапаныя ад ветру. Ён сама яшчэ не дарослая, а трымае на сваіх плячах брата, спяшаецца схавацца і схаваць яго ад навальніцы.
Я магу выказаць здагадку, што дзеці хадзілі ў лес па грыбы ці ягады, так як дзяўчынка ў руках трымае кошык. І хутчэй за ўсё яны ўжо ішлі ў бок хаты, як іх раптам напаткала навальніца. Па блізкасці мы бачым, што няма хованкі, а да хаты напэўна ім далёка. Ім няма дзе схавацца ад навальніцы.
Неба зацягнула хмарамі, і вось, вось хутка хлыне дождж, які будзе доўжыцца доўга. На небе не відаць ні аднаго акенца з прасвятленнем. Вецер нагінацца траву і пранізвае тонкую одежонку дзяцей. Дзяўчынка са страхам пазірае ў неба, напэўна яна ўбачыла бліснула маланку, а значыць зараз, грукне гром. Яе брат зусім маленькі і можа спалохаўся такой прыроднай стыхіі. Ім усім страшна, і яны мару хутчэй патрапіць дадому. Але ў вачах хлопчыка відаць, што ён упэўнены што сястра аберагаць ягонае, і ўсё будзе добра. Ён прыціскаецца да яе. Карціна прымушае суперажываць і пранікнуцца да героем любоўю і трапятаннем. Стаўленне сястры да брата выклікае ў мяне захапленне.