У рускай літаратуры існуе нямала кніг, вартых таго, каб іх чыталі і вывучалі, каб імі захапляліся і пра іх гаварылі. Адным з такіх твораў з’яўляецца, на мой погляд, раман І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці».
Гэты твор можна назваць раманам-дыскусіяй, раманам-спрэчкай. У ім пісьменнік выказвае сваё стаўленне да «моднаму» у 60-я гады 19 стагоддзя філасофскага плыні — нігілізму.
Нагадаю, што аснову гэтай канцэпцыі складала поўнае адмаўленне ўсяго назапашанага вопыту чалавецтва. Нігілісты сцвярджалі, што іх жыццёвая задача — знішчыць спадчыну продкаў і, тым самым, вызваліць людзей ад «непатрэбнага хламу», гэта значыць усяго багацця сусветнай культурнай думкі.
Галоўным героем «Айцоў і дзяцей» з’яўляецца менавіта такой нігіліст — Яўген Базараў. Гэта малады разночинец, студэнт медыцынскага факультэта. Важна паходжанне героя — з дзяцінства ён не быў далучаны да традыцыйнай культуры, да таго, што руская арыстакратыя ўвабрала з малаком маці. Можа, менавіта таму герой так пагардліва ставіцца да паэзіі, музыцы, прыродзе, любові, нарэшце?
Усё, што складае «жыццё душы», Базараў пагарджае, усё гэта падвяргаецца яго бязлітасным насмешкам. Герой лічыць, што важна толькі тое, што матэрыяльна, тое, што тычыцца надзённых, фізіялагічных патрэбаў. А ўсё астатняе — гэта «броднікі», выдумкі непрыстасаваных да жыцця, слабых людзей.
Такі пункт гледжання — гэта адзін ідэйны полюс ў рамане. Кардынальна супрацьлеглая яму іншая — меркаванне Паўла Пятровіча Кірсанава, арыстакрата, рускага двараніна. Для гэтага чалавека ўсё тое, што Базараў заклікае знішчыць, складае сутнасць жыцця, яе аснову. Таму ён так абураны ідэямі галоўнага героя, прымае іх у «штыкі», лічыць небяспечнымі і разбуральнымі. Менавіта таму ён, пры першым зручным выпадку, адчайна спрачаецца з нігіліст, хоць і адчувае, што Базараў мацней.
Такім чынам, Яўген Васільевіч пагардліва ставіцца да паэзіі і музыцы. Ён лічыць, што «прыстойны хімік ў дваццаць разоў больш карысна усякага паэта». Успомнім, як герой насміхаецца над бацькам Аркадзя, калі даказвае, што ён Мікалая Пятровіча ў гэтых «грахах»: «Вершы ён дарма чытае і ў гаспадарцы наўрад ці разумее …», «Памілуй! ў сорак чатыры гады чалавек, pater familias, ст. м павеце — іграе на віяланчэлі! »і гэтак далей.
Акрамя таго, Базараў не верыць і ў прыроду як нешта жывое, якое мае свае законы, больш мудрыя і вечныя, чым законы чалавечага грамадства. Герой кажа Аркадзю: «І прырода дробязі ў тым значэнні, у якім ты яе разумееш. Прырода не храм, а майстэрня, і чалавек у ёй работнік ».
Да чалавечым адносінам Яўген Базараў падыходзіць таксама з асабліва прагматычнай, матэрыялістычнай пункту гледжання. Так, напрыклад, ён лічыць, што каханне паміж мужчынам і жанчынай тлумачыцца ўсяго толькі фізіялогіяй, інстынктамі, і тут няма месца высокім пачуццям.
Сваю спрэчку з героем, развянчання яго поглядаў Тургенеў пачынае менавіта з абвяржэння яго поглядаў на каханне. Зусім нечакана Базараў улюбляецца, улюбляецца менавіта так, як пішуць пра гэта ў пагарджаных ім раманах, — да азвярэння, да самазабыцця, да страты пачуцця ўласнай годнасці. Сцэна высвятлення героя ў каханні — адна з самых эмацыйных сцэн рамана: «Базараў упёрся ілбом у шкло акна. Ён задыхаўся; усё цела яго мабыць трапятала. … гэта запал у ім білася, моцная і цяжкая — запал, падобная на злобу і, быць можа, падобна ёй ».
Кірмашоў ўсведамляе, што закахаўся. Гэты факт для героя падобна катастрофе, стыхійнага бедства — ён разумее, што ўся яго тэорыя разбурылася, што ён звычайны чалавек, такі ж «слабак», як Кірсанава і ім падобныя. Што ж рабіць далей? Як жыць? У Базарава не засталося апоры, стрыжня, на які б можна было абаперціся. Ён не ў стане ў корані памяняць свой светапогляд, прыняць тое, што ён зразумеў, — вечныя каштоўнасці існуюць і заўсёды будуць існаваць, з’яўляючыся асновай чалавечага быцця.
З гэтага моманту пачынаецца духоўная гібель героя, яго згасанне, якое сканчаецца фізічнай смерцю Базарава ў фінале твора. Важна, што апошні чалавек, якога Яўген Васільевіч захацеў убачыць у сваім жыцці, была менавіта Ганна Сяргееўна Адзінцова.
Такім чынам, Тургенеў развенчвае пазіцыю свайго героя, а разам з ёй і нігілістычную тэорыю наогул. Але мы разумеем, што пісьменнік не ўхваляе і пазіцыі Паўла Пятровіча Кірсанава, які закасцянеў у сваіх «Прынсэп» і не хоча развівацца, рухацца наперад.
Тургенеў разумее ўсю значнасць тэхнічнага прагрэсу, яго важнасць і неабходнасць. Але, у той жа час, першаступеннымі як сцвярджае пісьменнік у сваім рамане, з’яўляюцца вечныя каштоўнасці, вопыт, перададзены продкамі. Адмаўляючыся ад усяго гэтага, чалавек разбурае сябе, выракае сваё нашчадства на знікненне.
«Бацькі і дзеці» — кніга, якая зрабіла на мяне моцнае ўражанне і прымусіла задумацца над многімі пытаннямі. Але, нягледзячы на ўсю сур’ёзнасць гэтага твора, многія яго старонкі насычаны тонкім гумарам, іроніяй, выдатнымі апісаннямі рускай прыроды. Я правёў нямала цудоўных хвілін, размаўляючы з аўтарам і героямі гэтага рамана, таксама, я вырашыў расказаць вам менавіта пра яго.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Тургенеў І.С. / Бацькі і дзеці / Я хачу расказаць вам пра кнігу … (пра раман І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»)
Глядзі таксама па твору «Бацькі і дзеці»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Кніга, пра якую мне хацелася б расказаць. Тургенеў.
У апошні час з-за недахопу вольнага часу людзі чытаюць усё менш, выбіраючы іншыя віды вольнага часу. А як прыемна ўладкавацца на канапе з цудоўнай кнігай у руках і, шастаючы старонкамі, хоць на час акунуцца ў выдуманы свет і адчуць сябе героем рамана. Асабліва дзіўнымі з’яўляюцца кнігі нашых класікаў, якія так маляўніча апісвалі падзеі, свае пачуцці і прыроду, што ад выпрабаваных падчас чытання творы пачуццяў пад уражаннем ходзіш цэлы дзень.
И.С.Тургенев — адзін з самых вядомых рускіх пісьменнікаў-рэалістаў 19 стагоддзя, яго апавяданні, раманы і пераклады заўсёды напоўнены глыбокім сэнсам і разнастайнасцю эмоцый. Кожны персанаж Тургенева запамінаецца толькі яму аднаму уласцівымі рысамі характару, яркай знешнасцю і багатым духоўным светам, ўспомніце Герасіма з «Му-Му», Асю з аднайменнага апавядання, і Базарава з «Айцоў і дзяцей».
Вельмі часта пісьменнікі пераносяць частку сваіх перажыванняў і жыццёвага вопыту ў творы, тым самым робячы іх аўтабіяграфічнымі. Менавіта такі з’яўляецца аповесць «Першая Каханне», да яе рускі пісьменнік-драматург ставіўся асабліва дрыгатліва і вельмі ёю даражыў. У ёй ён апісаў мадэль паводзінаў сваіх бацькоў у сям’і, пачуцці свайго бацькі, яго юнацкую захопленасць. Многія за гэта асуджалі Тургенева, маўляў, нельга выносіць смецце з дому, але яму хацелася падзяліцца гэтым з усімі.
Гэтая аповесць невялікая, але вельмі эмацыйная. У ёй распавядаецца аб шаснаццацігадовым юнаку Уладзіміры, які, прыехаўшы з бацькамі за горад, толькі і робіць, што адпачывае і забаўляецца. Але яго душа адчувае набліжэнне чагосьці светлага і чароўнага, і неўзабаве ён сустракае дзяўчыну Зінаіду. Яна старэйшая за яго на 5 гадоў, аднак, гэта не перашкодзіла яму закахацца ў яе. Аўтар выдатна адлюстраваў усю палітру пачуцьцяў хлопчыка, і змены, якія адбываюцца з ім па меры развіцця падзей. Уладзімір гатовы дзеля дзяўчыны на ўсё, а яна папросту какетнічае з усімі халасцякамі пасёлка, кожны вечар збіраючы натоўп прыхільнікаў у сябе дома і ўсяляк здзекуючыся над імі, адчуваючы сваю перавагу. Але Уладзімір і гэта гатовы стрываць дзеля мімалётнага яе погляду, цёплай усмешкі і лёгкага дотыку.
Але неўзабаве з Зінаідай сталі адбывацца перамены, яна стала сумнай і загадкавай і, спасылаючыся на хваробу, перастала прымаць гасцей. Хлопчык разумее, што яна палюбіла, хоць казала, што з ёй такога ніколі не адбудзецца. Трагічнасці аповесці ў тым, што каханне заўсёды непрадказальная, а часам нават з сумным канцом, вось і тут гэтак жа. Аказалася, што Зінаіда ўсім сэрцам пакахала мужчыну шмат старэйшы за яе, ды ў дадатак жанатага — тату Уладзіміра. Таемныя сустрэчы і растанні мучылі абодвух, аднак хлопчык дараваў іх і не трымаў зла, ён быццам зразумеў, што гэта пачуццё моцнае і сучаснасць і перашкаджаць яму немагчыма. Бацька не вытрымаў перажыванняў і неўзабаве памёр ад сардэчнага прыступу, а дзяўчына хоць і выйшла замуж, але была няшчасная і праз час гэтак жа памерла.
Гэтыя падзеі дапамаглі Уладзіміру па-даросламу зірнуць на жыццё, пераасэнсаваць яе і ўсвядоміць, што за кожны ўчынак прыходзіцца рана ці позна адказваць!
Складанне »Тургенеў» Кніга, пра якую мне хацелася б расказаць. Тургенеў.