Адказы на папулярныя пытанні, школьныя сачыненні
Сачыненне на тэму «Цікавая сустрэча»
Гэтая цікавая сустрэча адбылася са мной у канцы лета мінулага года. Як-то ўвечар я гуляў па парку i раптам заўважыў нейкае маленькае плямка удалечыні, на вуліцы ўжо было халаднавата. Я падышоў і ўбачыў маленечкага котёнка. Ён сядзеў на камені і дрыжаў. Я не ведаў, што рабіць і спытаў у мамы, ці можна забраць котёнка дадому. Мама не дазволіла, таму што ў нас ужо ёсць сабака, а котёнок можа з ёй не пасябруе. Тады я вырашыў патэлефанаваць сябру і спытаць, ці не патрэбен яму гэты камячок шчасця. Дарэчы, котёнок быў трохкаляровыя, таму мог прынесці ў дом шчасце. Сябар таксама не змог забраць котёнка, але вось яго стрыечная сястра як раз хацела сабе менавіта такога котёнка. У хаце ў стрыечнай сястры аднаго не было іншых жывёл, таму мама дзяўчынкі адразу пагадзілася ўзяць дадому гэта пухнатае шчасце.
Зараз котёнок ўжо стаў дарослай вельмі прыгожай коткай. У сям’і ў яе гаспадароў адбылося шмат добрых падзей. Я не шкадую, што тады вырашыў хоць куды-то прыбудаваць маленькага котёнка, які выпадкова апынуўся на маім шляху. Калі б я гэтага не зрабіў, то котёнок мог проста загінуць на вуліцы. Набліжаліся холаду, ды і ў горадзе нямала бадзяжных сабак.
Калі б не ўдалося знайсці кацяняці дом, то я б звярнуўся ў прытулак для бяздомных жывёл або пакiнуў бы котёнка на ноч у аднаго, а раніцай адправіўся б на рынак, дзе вельмі шмат людзей і можна хутка прыбудаваць нават беспародны жывёла. Пакідаць жывёла на волю лёсу нельга. Я лічу, што кожны чалавек павінен дапамагаць жывёлам, гэта вельмі важна.
Разам з артыкулам «Сачыненне на тэму« Цікавая сустрэча »чытаюць:
Сачыненне на тэму «Цікавая сустрэча» (5 клас)
Амаль кожны чалавек на планеце можа ўзгадаць у сваім жыцці цікавую сустрэчу. У кагосьці гэта — першая сустрэча з лепшым сябрам. У іншага — сустрэча з настаўнікам, якога памятаеш усё жыццё. У мяне ж усё было інакш.
Была сярэдзіна кастрычніка. Восень выдалася халоднай і ветранай. У сераду я вяртаўся дадому са школы і па шляху зайшоў у кафэ, каб купіць два пончыкі па дзесяць рублёў кожны.
Прысеўшы на лаўку ў абсыпаным лістотай скверы, я стаў атрымліваць асалоду ад маляўнічым пейзажам, ласкальны мой погляд, і пяшчотным густам свежага пончыкі, які апынуўся гэтак салодкім, што з’еўшы першы, я ўжо не мог глядзець на другі і, адкусіўшы ад яго маленькі кавалачак, нядбайна шпурнуў пончык у лiсце.
— Вы не супраць, юнак? — пачуў я голас за спіной. Павярнуцца назад, то запытальна глядзеў у бок кінутага прысмакі мужчыну гадоў пяцідзесяці. Я абыякава паціснуў плячыма, і незнаёмец накіраваўся да пончыкі. На ім быў стары плашч, якія бачылі віды штаны і дзіцячая кепка з выявай Чалавека-павука. Абуты ён быў у старыя хатнія тапкі. Мяркуючы па ўсім, ён быў бяздомным.
З’еўшы пончык, валацуга, выказваючы падзяку, кіўнуў мне галавою і падышоў бліжэй, працягваючы руку.
— Паўлік, — адказаў я і разгублена паціснуў яго руку.
Кірыл прысеў побач і, глыбока ўздыхнуўшы, сказаў:
— Ну, вось і паабедаў.
Я працягваў моўчкі сядзець і разглядаць новага знаёмага. Ён быў няголены, а з-пад кепкі тырчалі брудныя кучары.
— Добра вучышся? — спытаў Кірыла.
— А быць-то кім хочаш?
— Што, нават не думаў яшчэ?
— Я ў твае гады хацеў навукоўцам стаць. Машыну часу вынайсці.
— Скончыў школу, у інстытут паступіў, увесь час працаваў над стварэннем гэтага цуду тэхнікі. Па тэорыі маёй ўсё сыходзілася, чарцяжы ўсе гатовыя былі, пачаў нават канструяваць сам апарат, рыхтаваўся пачаць ставіць практычныя досведы, ды вось … — ён апусціў галаву і змоўк.
— І што? Што далей-то? — з нецярпеннем запатрабаваў я адказу.
Валацуга павольна падняў галаву і, звярнуўшы свой сумны позірк да неба, прамовіў:
— Ачуўся аднойчы раніцай у палаце вар’ятні. Прыходзілі туды ваенныя, — яго рукі ў кішэнях плашча прыкметна сціснуліся ў кулакі, — білі, загадвалі санітарам ўколы нейкія рабіць. Зьдзекаваліся ўсяляк, нагала обрили. Паўгода мяне там мучылі, потым выкінулі на вуліцу. Я дадому — там іншыя людзі жывуць. Выставілі мяне за дзверы; сказалі, што ўсё жыццё там жылі. Прыгразілі міліцыяй. Так я і стаў валацугам.
— Але ж у вас павінны быць родныя або сябры?
— Ці былі. А як з вар’ята дома выйшаў, нікога не знайшоў. Цяпер толькі сабакі вандроўныя — мае сябры.
— Як жа вы жывяце так?
— Неяк жыву. Сяк-так. Дваццаць пяць гадоў ужо так жыву.
— Прыходзьце заўтра сюды, — сказаў я свайму новаму сябру, — я вам з хаты ежу прынясу! Мама смачна гатуе.
— Дзякуй, Паўлік! Добры ты хлопец. Абавязкова прыйду!
Увесь кастрычнік я прыносіў Кірылу ежу, а ён распавядаў мне аб сваёй машыне часу, пра тое, што ўсё гэта рэальна, і што калі-небудзь падарожжа ў часе будзе такім жа даступным, як палёт у космас, а пазней — як паездка на аўтобусе.
У гэты панядзелак Кірыл сказаў, што заўтра прынясе мне чарцяжы сваёй машыны. Але ў аўторак ён не прыйшоў. Не было яго ні ў сераду, ні ў чацвер, ні ў пятніцу, ні ў суботу. А ў нядзелю да нас дадому прыехалі людзі ў ваеннай форме і тата паехаў з імі. Мама ўвесь дзень плакала, але нам з братам нічога не казала.
Увесь дзень я думаў пра тое, што здарылася ў маім жыцці пасля сустрэчы з Кірылам. Гэтая сустрэча змяніла маё жыццё. Мне адзінаццаць гадоў, але я выдатна разумею, што звод бацькі і мамчыны слёзы наўпрост звязаныя з маім новым сябрам. Я не ведаю, чым скончыцца гэтая гісторыя, але адно для мяне стала ясна: я зразумеў, чаму хачу прысвяціць усё сваё жыццё!
Складанне »Сустрэчы» складанне на тэму «Цікавая сустрэча» (5 клас)